Paashazen en tupperwarebakjes

Als moeder voel je je vaak ondergewaardeerd. Je man, je kids, je (jongere, kinderloze) collega’s; niemand lijkt écht te zien welke dagelijkse effort je steekt in het zo soepeltjes mogelijk laten verlopen van het huishouden, de onbezorgde jeugd van je kroost, het behalen van de dagelijkse tijdsplanningen, je werkdag, of het in tact houden van je onberispelijke uiterlijk. Zelfs na je 35e. Een standbeeld, dat verdienen we.

Zeker als single moeder voel je je onder de radar leven. Vadertje en moedertje in één spelen, loont voor geen meter. Je zet de kliko’s buiten, maait en verticuteert het gras, bedenkt en kookt verantwoorde maaltijden, ruimt alles op, wast alles af, maakt alles schoon, smeert broodtrommeltjes, lapt de ramen, dweilt de vloeren, beitst de schuttingen, zet meubels en LEGO-bouwwerken in elkaar, pompt fietsbanden op, verzint spelletjes en vakantie-uitjes, zit klaar met thee en koekjes, sproeit 2x daags de voor- en achtertuin, racet 5x per dag door weer en wind op je fiets van werk, naar BSO, school, vriendjes en weer terug, maar applaus of waardering van je kinderen; krijg je niet. Zij vinden het - net als wij vroeger - dóodnormaal dat deze wereldse prestaties, dagelijks ongezien hun leven inkleuren.

Krijg je als gebonden vrouw van je partner nog weleens te horen dat het eten lekker smaakt, het huis er netjes bij staat of je billen er lekker uitzien in die skinny jeans, als single moeder moet je dit soort waardering totáál uit jezelf halen; niemand die je complimentjes geeft voor je looks, prestaties of dagelijkse tomeloze inzet. De enige complimenten die ik dagelijks krijg, zijn de huwelijksaanzoeken van mijn zoon en dat mijn IPhone nog altijd mijn gezicht lijkt te herkennen bij het unlocken van mijn telefoon. Zelfs op de momenten dat ik mijn eigen spiegelbeeld niet eens herken. Na een avondje doorhalen bijvoorbeeld.. Schouderkopjes en complimenten haal ik dus volledig uit mijzelf. Of via mijn handjevol bevriende volgers op social media natuurlijk! Één van de redenen waarom vrijgezellen zoveel meer posten dan hun gebonden vrienden en vriendinnen.

Maar – toegegeven - we doen niet alles goed als moeder. Ook dat besef ik dagelijks. Net nog, toen ik weer een hele stapel verkreukte kindertekeningen (Tip: met de witte kant naar boven!! Dat scheelt tranen!) stevig aandrukte in de prullenbak, of die keren wanneer mijn gedachten en aandacht afdwalen tijdens een veeeeeel te lang en hakkelend, onsamenhangend verhaal. Wanneer ik hem veel te lang op te kleine schoenen door laat lopen, zijn handschoenen vergeet aan te trekken, of zeg dat Monkeytown gesloten is. Op een woensdagmiddag. Wanneer ik de riempjes van zijn fietsstoeltje vergeet dicht te doen, een filmpje aanzet om zelf even te kunnen chillen óf wanneer ik, heel stiekem achter een keukenkastdeurtje, tijdens het koken een hand chips, koekjes of chocola naar binnen werk terwijl ik de zoon nét heb gezegd dat hij niks mag snoepen omdat we zo gaan eten. Maar wanneer ik me écht heel heel slecht voel, is als ik ZIJN snoep eet terwijl hij bij zijn vader is. Probeer ik zelf tijdens mijn dagelijkse bezoek aan de supermarkt worteltjes en verantwoord eten in mijn boodschappenkar te gooien, wordt mijn zoon wekelijks door onze lieve buurman Jan getrakteerd op pakken koekjes, rollen snoep én, hier komt het, een prachtige chocoladepaashaas. Echt een heel mooie. Met een oranje neusje, roze oogjes en van die witte oortjes weet je wel. Een prachtexemplaar. De zoon mocht vóór we op de fiets naar zijn vader stapten de oren van de haas opeten. De rest brak ik onder zijn toeziend oog in stukken en verdween veilig achter de keukenkastdeurtjes in een Tupperwarebakje. Het gezichtje zonder oren keek horrorwaardig door het dikke plastic naar buiten. Alsof ie wist wat er zou gaan gebeuren..

Ook ik mocht van de vijfjarige, heel schappelijk, een klein splintertje chocola in mijn mond stoppen, terwijl hij altijd steevast mijn koekjes weggrist in elke willekeurige horecagelegenheid nog vóórdat mijn cappuccino door de bediening is neergezet. Enfin. Dat haasje lag dus in dat Tupperwarebakje te wachten tot de zoon na een dag of vier weer terug zou keren om de rest te verorberen. Spoiler-alert: dat heeft Flappie niet gehaald. Tijdens een educatieve aflevering van The Bachelor hield ik het niet meer. Die haas moest eraan. Nog geen twee uur nadat ik het Tupperware bakje veilig had opgeborgen, ging, schuldbewust, het bakje weer open. Gelukkig was ik nog helder om een tactiek te bepalen; het gezicht moest ik laten liggen, dat gaat opvallen. Ik pakte de rug. Ok, én de poten. Ach, dat mandje met paaseitjes kan ook best. Godver, daar ging ook het gezicht. Het lege Tupperwarebakje vond al vrij snel zijn weg naar de afwasmachine. Ik had gefaald als moeder. Ik was het haasje.

Door weer en wind fiets ik de volgende dag na mijn werk als een malle naar de HEMA; een chocoladehaas moet ik hebben. Mét witte oortjes en een vrolijk gezicht, want mijn kind heeft een fotografisch geheugen voor ongeveer alles, dus ook voor de looks van de gekregen chocoladehaas van buurman Jan. Vijf minuten later fiets ik met een bijna identiek exemplaar onder mijn arm door de zesde regenbui die dag de Arnhemse heuvels op richting mijn huis. Ik schud mijn natte haar uit en met koude handen steek ik de sleutel in het sleutelgat. Mijn beige Vans laten modderige en natte kleine rondjes achter op mijn net gedweilde witte vloer. Ik steek de gang over naar mijn keukentje en scheur als een hongerige hyena met mijn tanden het plastic open. Het haasje kijkt me angstig aan. Terecht! De witte oortjes – het lekkerste gedeelte van zo’n ding kom ik nu achter - verdwijnen genadeloos tussen mijn hongerige kiezen. Daarna breek ik 'm in ondefinieerbare stukken en steek nog een splintertje in mijn mond. Het moet er immers wel een beetje realistisch uitzien als hij straks thuiskomt hè. Daar heb ik heus over nagedacht.

Alles voor je kind.

Alles voor je kind.