Fietsstoeltjes en raketlanceringen

Bolle, de DJ, de Belg, de Krullenbol, de Klootzak, de Lamzak; Nee, je zit niet in een aflevering van ‘Opsporing Verzocht’ met een opsomming van de meest gezochte criminelen, maar in een casual conversatie tussen mij en een van mijn vriendinnen over – hoe kan het ook anders - ex-dates. Inmiddels snuffel ik toch alweer een jaartje of anderhalf rond in de wondere wereld van de datingapps. Want ja, dat is toch waar je terechtkomt als er behalve toiletrollen en gehaktkruiden niks met een hartslag in je karretje belandt na een bezoekje aan de buurtsuper. Waar de meeste mannen met kroost na 3x knipperen vaak weer een nieuwe liefde opduiken, die niet opkijkt van wat TrippTrapps aan de keukentafel, is het voor veel vrouwen met nageslacht toch een stuk lastiger om een leuke, vrijgezelle(!), vent aan de haak te slaan. Vrijgezel ja. Het was mij inmiddels ook al opgevallen, maar zelfs mijn psycholoog beaamt het: hij kent geen énkele man die het voortouw neemt om – vrijwillig! - een ongelukkige relatie te beëindigen zonder dat er al een haakje is uitgegooid naar een ander visje of er stiekem al een mooi exemplaar is binnengehengeld. Dit maakt dus dat de mannen dié ik offline heb ontmoet in kroeg of supermarkt en waar magneten of voorzichtige vonkjes aan het werk leken te gaan, thuis nog ongelooflijk een vrouw op de bank bleken hebben te zitten. Daar moest ik ze – spreekwoordelijk hè – wel enorm voor aan de tand voelen. Deze vrij essentiële informatie kwam er namelijk niet echt assertief of op eigen kracht uit. Ik zit er nu dan ook sterk over na te denken om een T-shirtje te laten drukken met in blacklight oplichtende neon-letters: “Vrijgezel? Dan zoen ik wél!”.

Nu zijn er al best wat fijne Franse kusjes uitgedeeld hoor, op gore plakkerige dansvloeren, tussen de bewaakte bakfietsen of onder veel te felle straatlantaarns terwijl de nachtelijke regen op onze verstrengelde koppies viel. Met vrijgezelle mannen ja. Knap en intelligent ook. Maar dan was er altijd wel weer iets anders niet helemaal in de haak of gewoon heel erg onhandig. Ze zeilden de hele wereld over met rare vissershoedjes op, of ze durfden zich niet te binden, of ze kregen het ineens Spaans benauwd van het feit dat ik de helft van de week een kind aan de eettafel heb zitten. Ze spraken over “Dat kind” (Ik citeer: “Is je leven erg veranderd sinds de komst van “DAT KIND”?), of kregen spontane rode vlekken in de nek na het zien van de kinderkamer en trokken paniekerig hun keutel in. Nu voelde ik het heus wel hoor, tijdens de rondleiding door mijn bescheiden maar gezellige huisje. We stonden samen in de deuropening van DE KAMER van ‘DAT KIND’. Het antieke houten bed met een vrolijk stoffen vlaggenlijntje erboven, een donkerblauwe velours walvis bewaakte zijn voeteneind en een oranje vossenlampje pronkte op het boomstamtafeltje naast zijn bed, voor de donkere nachten. Enfin, de inmiddels in Nederland neergestreken Silicon Valley Amerikaman en ik stonden dus in de deuropening en keken de kamer van DAT KIND in en ineens voelde ik het. Slecht idee Beth, héél SLECHT idee! Een Silicon Valley Amerikaman van eind dertig zonder kids, wil deze kamer helegaar niet zien! En dat had ik dus perfect aangevoeld. Hij had net bij Blokker wat borden gekocht om de volgende date bij hem thuis voor mij te koken, maar hij heeft de borden na het zien van DE KAMER waarschijnlijk op Griekse wijze weer doen verdwijnen. Het etentje in zijn expatwoning ging helaas niet meer door.

En nu vraag ik me dus elke keer af als ik weer eens met mijn sexy glitterlaarsjes op mijn matzwarte hippe fiets stap en de snelste route naar de stad fiets voor een drankje met een nieuw iemand, of ik het fietsstoeltje er in het vervolg misschien af moet schroeven? Om de kans op een hartverzakking nog vóor het eerste drankje te verkleinen. DAT KIND, mijn grootste trots, mijn levenswerk, mijn lichtbron in donkere dagen, mijn houvast, mijn reden om elke dag te willen meemaken gewoon héél, héél eventjes te ontkennen zegmaar. Zijn speelgoed vindt dat overigens altijd een heel slecht idee, om hem te ontkennen. Elke keer wanneer ik zijn speelgoedmanden zorgvuldig uit de woonkamer richting de gesloten kelderkast sleep als de zoon weer naar zijn vader gaat, begint er altijd spontaan een speelgoedkassa te rinkelen, een plastic dinosaurus dramatisch te brullen of een raket teringhard in het Engels af te tellen tot het met een hoop bombarie gelanceerd wordt. Puur om mij te straffen voor deze helse daad. “JAJAJA!! Nou weet ik het wel! Ik houd heus van hem hoor!!” hoor ik mezelf dan altijd schuldbewust tegen het speelgoed schreeuwen in die vochtige donkere kelderkast, met die mand tegen mijn lijf gedrukt.

We zitten op mijn bank en verplaatsen ons naar boven. Geen speelgoedmanden om over te struikelen op onze route naar mijn slaapkamer. Geen brullende dinosaurussen of raketlanceringen die ons tegenhouden. Ik poets mijn tanden en kijk al poetsend waar de date uithangt. Ik tref hem, zo’n twee maanden na de Amerikaman aan in diezelfde beruchte deuropening. In zijn boxershort en met zijn armen over elkaar leunt hij nonchalant tegen de deurpost. Aandachtig bekijkt hij het antieke houten bed met de vrolijke vlaggenlijn erboven, hij ziet de donkerblauwe velours walvis het voeteneind van mijn zoon bewaken en hij kijkt met volle aandacht naar het oranje vossenlampje op het boomstamtafeltje naast zijn bed. Met een vertederde blik in zijn ogen en een glimlach op zijn gezicht draait hij zich naar me toe en kust me op mijn voorhoofd. Op dat lieve plekje, daar, tussen de ogen.

De Belg.

Amai.

Das onhandig hè.