mamma

Ik krul mezelf op de bank met een mok dampende thee en een dekentje en zie je vanaf het dressoir liefdevol naar me kijken. Jouw foto. De goed gelukte selfie waarvan je toen al wist waarvoor je ‘m maakte. Het staat er al een jaar. Een jaar dat voelt als drie maanden. Vanaf hier zie ik de vetvlekjes op het glas. Één ter hoogte van je neus en eentje op je lippen. De dood. Ik vind het maar een kutconcept. Of ie nou gepland is, je overvalt, of wordt aangekondigd door een kort of lang ziekbed; het doet evengoed ontzettend veel pijn en verdriet. In ons geval werd het aangekondigd door een kort ziekbed, heb je het uiteindelijk gepland en heeft het me alsnog overvallen. Want hóe bereid je je voor op het moment dat je één van de belangrijkste personen in je leven – en dat van je kindje, broer en vader – gaat verliezen? De pijn, het verdriet, de angst en de leegte die je soms kunt voelen, daar kun je je niet op kleden. Dus gingen we ‘gewoon’ door. Werken, kinderen naar school brengen, verjaardagen vieren, boodschappen doen, flirten, dansen, rekeningen betalen en in mijn geval ook nog scheiden, verhuizen en een andere carrière beginnen. Zo stond ik regelmatig in de ‘coulissen’ uit te huilen op een nieuwe-collega-schouder als jij weer een level dichterbij het eindspel kwam. Om vervolgens met een lach op mijn gezicht een bruin broodje tonijn naar tafel zes te brengen. Maar ik wilde bij jou zijn. De momenten met jou nog vastpakken. Als eind dertiger de geborgenheid van een vijfjarige met z'n moeder weer even voelen. Nog even in stilte met je zitten, of met de armen om elkaar heen samen in slaap vallen. Mijn neus in jouw warme hals, spelend met jouw gouden kettinkje en die vertrouwde geur van ‘mamma’ en de zalmkleurige Trésor voor eeuwig in mijn geheugen opslaan. Net als met mijn eigen kind, waren ook wij samen één. Bijna veertig jaar lang. Een telepathische liefdeslijn, die ik zelfs nu nog voel. Zittend op de bank met die kop thee, hoop ik dat jij mij écht kunt zien. Kunt zien hoe goed het met me gaat. Dat ik me – ondanks (of dankzij?) alle veranderingen – nog nooit zo sterk, gelukkig en goed heb gevoeld over mijzelf, mijn leven, mijn keuzes en de mensen om mij heen, als nu. En dat jouw foto in het állergezelligste huisje van de stad staat.

Een jaar. Het voelt als gisteren. De autorit met pappa en Lex. Jouw mooiste blouse in een Albert Heijn tas op de bijrijdersstoel. Wetende dat het om 15.00 uur voorbij zal zijn. Toch maar die radio aanzetten. Toch maar met elkaar praten. Toch een voorzichtige lach. Nu ik zelf moeder ben kan ik me pas voorstellen hoe moeilijk het moet zijn geweest om je kinderen en kleinkinderen achter te moeten laten. Jij had 120 willen worden. Je achterachterachter-kleinkinderen groot willen zien worden en op ze willen passen. Bij oma op de rug van de trap af. Rennend achter ze aan. Als een groot kind van de glijbaan in de speeltuin om de hoek. Als het anders was gelopen, dan was het je gelukt. Ik weet het zeker.

Maandag 24 oktober - 14.40 uur: met een mok dampende thee kom ik jouw kamer binnen en ik ga op het krukje naast je bed zitten. Met z’n drietjes zitten we om je heen. De ring die ik na het ‘vonnis’ voor jou liet maken, schuif je met tranen in je ogen om mijn rechterringvinger. Je hebt het een klein jaartje mogen dragen. Als ik je vertel dat ik tijdens mijn koffie- en theerondje de huisarts al in het pand zag lopen, wil je niet meer wachten. Je kunt niet meer. Je wilt niet meer. Je bent op. Wij zagen het al een tijdje, maar nu durf je het zelf pas tegen ons te zeggen. Je vraagt me of ik de huisarts alvast op wil halen. Tegen alle natuurwetten in, doe ik wat je van me vraagt. 15 minuten minder mamma. Een regenboog in de achteruitkijkspiegel op de terugrit naar huis.

De dood. Ik vind het een kutconcept. Maar ik ga gewoon door. Ik werk, ik kook, ik fluit, ik flirt, ik zing, ik dans ik vier en ik rouw.

Lieve mam, ik hou van je.