Mopshondjes en putjesscheppers

Architecten, kunstenaars, schrijvers, beroepsmuzikanten, sportverslaggevers, journalisten, redacteuren, directeuren, uitvinders, documentairemakers, acteurs, wereldoverzeilers, ontwerpers, maar ook boswachters, chef-koks, psychologen en meubelmakers passeren de revue. Ik voel me bijna een professioneel recruiter als ik met mijn vingers door de spreekwoordelijke kaartenbak van mijn datingapp-matches ga. Ik hoor wijlen mijn moeder nog zeggen wanneer Sylvie Meis weer eens een multimiljardair aan haar kunstnagels had geslagen: “En wat als de beste man putjesschepper was geweest!?”. Nou liefste mam, dan was ‘ons Sylvie’ zeer waarschijnlijk niet met die meneer over een rode loper geschreden. Hoe lief ook.

Nu kan ik mij totáal niet identificeren met Sylvie en begrijp ik precies níets van deze mevrouw, maar ook ik betrap mijzelf op een stukje beroepengeilheid. Overigens niet te verwarren met creditcardcrushes; voor de inhoud van een spaarpot draai ik immers niet warm.

Omdat ik van plan ben om na wat serieuze, maar ietwat teleurstellende, oefenrondjes in mijn liefdesleven dit keer voor het allerleukste dekseltje dat er rondloopt te gaan, ben ik misschien wat aan de kritische kant. Spelfout op Whatsapp? Ik zie er als tekstschrijver maximaal vijf door de vingers, daarna ben je af. Verkeerde outfit? Kan één keer - per ongeluk - daarna geef ik de pijp aan Maarten. Een slechte adem? Af! Verstaan we elkaar niet tijdens het zoenen in de fietsenstalling? Kánsloos. Maar wat de boel een beetje op kan krikken is onder andere het beroep dat iemand heeft gekozen. Hier houdt hij zich immers dagelijks mee bezig. Een aantrekkelijk beroep kan zorgen voor +10 bonuspunten óf zelfs een voorzichtig kriebeltje in de buik. Creatief, creërend, avontuurlijk, ondernemend, speels en lef gehuld in een nonchalante casual outfit? Een bloed-gevaarlijke combinatie die het, voor mij althans, met verre voorsprong wint van de 9-17 in overhemd gehulde, achter zijn laptop zittende kantoorman. Ik Google mijn Vlaamsche match; de (analoge!) drukker die op zijn hippe sneakers met veel passie vertelt over de specifieke geur van inkt en het geluid van de machines in zijn smaakvol ingerichte atelier en je kunt mij wegdragen. Dit is niet aan de hand wanneer ik in van Bommel gehulde bralapen hoor praten over winstmarges en nieuw veroverde aandeelhouders.

Ik snuif de zilte geur van het strand diep in. Een vertrouwde en rustgevende geur die ik op deze plek al meer dan 35 jaar inadem omdat de familie hier een knus huisje bezit. Ik heb een welverdiend kindloos weekendje aan zee met een fijne vriendin. Net als al mijn andere vriendinnen is zij aan de man en net als al mijn andere vriendinnen smult ook zij van mijn datingverhalen. Een oudere man met charmante kraaienpootjes en een leuke hond passeert ons en groet ons vriendelijk. Geïnspireerd door de hond begin ik weer eens een betoog over mannen: “Kijk, ik geef dus níks om auto’s, motoren of honden hè, maar tóch vind ik zelfs de keuze voor een bepaalde auto, motor of hond heel veelzeggend. Een totale turn on OF turn off!”. Ze lacht haar prachtige tanden bloot en begint wild met haar hoofd te schudden. Iets wat ik interpreteer als: “Vind je het gék dat je nog steeds met mij aan zee loopt in plaats van innig zoenend met een lekkere vent!?”. Maar ik meen het. Een verroeste Defender met een middelgroot vuilnisbakkenras aan een touw op de achterbank en een Chopper met een in spijkerbroek gehulde vent met een matzwarte helm (ga ik te ver?), doen het nou eenmaal beter bij mij dan glimmende Audi’s, rashonden of kuttenlikkertjes (excuse my French) en appelgroene sportmotoren. Brrr….!

Na twee heerlijke dagen vol koffietentjes, chocoladerepen, strandwandelingen, wijn, goede gesprekken en slappelachbuien, rijden we weer twee uur van de Noordkop naar ons fijne bruisende stadje terug. De radio blijft uit, de gesprekken houden aan. Ik zit op de bijrijdersstoel en graai in de stille momenten direct naar mijn mobiel. Nieuwe matches. Ik raak aan de praat met een ogenschijnlijk leuke meneer. Uit mijn eigen stad. Leuke kop, geïnteresseerde vragen van zijn kant. Het begint best goed. Wel zit de beste man na enkele minuten al op 4 spelfouten. Hij komt in de gevarenzone. Ook woont hij aan de zuidkant van de stad; ik begin serieus aan zijn smaak te twijfelen. Als klapper zie ik dat hij een paar nieuwe foto’s aan zijn profiel heeft toegevoegd. Met mijn rechterwijsvinger scroll ik nieuwsgierig door de nieuwe foto’s. Een schele mopshond met platgeslagen neus en een kwijlende lange tong schuin uit z’n bek, kijkt in de camera vanaf een zwarte nepleren bank. Achter de oerlelijke hond zie ik een bordje op de vensterbank met Live Love Laugh.

OK. DUIDELIJK. GAME OVER.

Ik duw de foto van de lelijke hond op de lelijke bank, voor die afgrijselijke vensterbank, in het gezicht van mijn vriendin. Het gevaar op de snelweg kan mij even niet deren. Ze móet zien met welk pijnlijk leed ik dagelijks te kampen heb. Ze begint wederom keihard te lachen. Dit keer uit begrip. Of uit medelijden. Dat zal ik haar binnenkort nog eens vragen.

Mijn rechterwijsvinger verwijdert geroutineerd de drie datingapps van mijn telefoon.

Klaar met die onzin. Op naar de supermarkt!