Red de oma!

Met een half broodje appelstroop tussen mijn voortanden graai ik gehaast mijn sleutels en treinkaart van tafel. Ik gooi mijn tas over mijn rechterschouder en schuif mijn zonnebril op mijn neus. Slecht idee, want het trapgat richting de uitweg wordt zo wel heel erg donker. Toch lukt het me om zonder blauwe plekken al etend en tastend de deur te vinden. Top.

Mijn ochtendritueel is elke dag hetzelfde. Nee, das niet helemaal waar; mijn ontbijt bestaat de ene ochtend uit brood en de andere uit kwark en de ene keer knoei ik op het laatste moment tandpasta over mijn werkkleding en de andere keer is het die verdomde kwark die enthousiast op mijn borstpartij spat wanneer ik de folie van het bakje probeer te trekken. (Geef toe Albert Heijn, jullie hebben flink bezuinigd op de folie die op jullie kwarkbak zit!), maar over het algemeen zien mijn doordeweekse ochtenden er hetzelfde uit. En dat verandert niet wanneer ik de deur opentrek.

Ik waan me iedere ochtend op de filmset van 'Groundhog Day'; van links komt de buurman in zijn werkkloffie met zijn fiets naar buiten. “Morgen!”.

“Morgen”.

Van rechts komt de obesitasjongen met een banaan in zijn mond en een rugzak die lijkt te verdwijnen op zijn rug, de straat in gelopen. Eigenlijk heeft iedereen in deze volkswijk een vorm van obesitas, maar hij heeft het echt heel erg.

Wanneer ik de hoek om loop staat ‘Harry’ (zo noem ik hem, hij lijkt op Harry Mens) een Ferrari te poetsen, of een trouwauto of een rouwauto. Harry werkt bij een autoverhuurbedrijf met unieke auto’s. Het mooie is dat als ik 5 minuten eerder de hoek om loop, Harry zelf in een armoedig antiek koekblik in een ondefinieerbare kleur de wijk in komt rijden. Hij houdt vast van zijn werk, Harry.

Vlakbij het buurtstationnetje, komt achter mij het bebrilde Turkse jongetje met veel te grote fiets aanfietsen. Hij leent 'm vast van een grotere broer of zus, want hij heeft moeite de trappers te bereiken en strekt zijn benen zover mogelijk uit. Het is een grappig gezicht. Dan passeer ik het huisje waar steevast rond 08:00 uur ’s ochtends een stel van middelbare leeftijd zit te scrabbelen. In mijn hoofd heeft een van de twee vervroegd alzheimer en spelen ze dit spel elke dag voor de nodige regelmaat en braintraining. Van mijn vriend mag ik die verhaaltjes niet allemaal verzinnen, maar ik geloof erin.

En dan kom ik aan bij het schattige huisje op de hoek van het stationnetje. De gordijnen zitten potdicht. De roze en paarse orchideeën staan fier overeind en het rode gietertje met lange dunne tuut staat ernaast. De krant hangt half uit de brievenbus. Ze slaapt nog; het omaatje.

Of ze daadwerkelijk oma ís; niemand weet het. Maar voor mij is ze er één;

Haar zilvergrijze haren in een strakke permanent op het hoofd. Ze draagt C&A bloemenjurkjes met hooggesloten kraag, een bril van Pearl (2 voor de prijs van 1!) én ze loopt moeilijk. Een oma van de oude stempel dus. Een oma zoals een oma hoort te zijn. Een oma zoals jij en ik een oma zouden tekenen.

Deze oma lieve mensen, deze oma sterft uit. En niet alleen van ouderdom, maar ze evolueert de pan uit!

Zet de televisie op een willekeurige zender en je wordt overspoeld door reclames met boodschappen als: “Red de tijger!”, “Red de panda!” en zelfs steenmarters die je hele spouwmuurisolatie en remkabels aan gort vreten zijn beschermd, maar wordt het niet eens tijd dat wij 'de oma' gaan beschermen? En dan bedoel ik niet tegen phishingmails, telefonische lotenverkopers of tasjesdieven, maar echt 'de oma'; de vrouw met zilvergrijze permanent en bloemetjesjurken die te lang zijn om sexy te zijn, maar te kort om de vleeskleurige steunkousen niet te zien zitten. De oma waarvan haar regenjas, sokken, ondergoed en schoenen dezelfde kleur hebben. De vrouw die thuis een badmuts aan een douchehaakje heeft hangen, zich wast met ‘Melkmeisje’ en bij een beetje motregen met een regenkapje naar de markt gaat. De oma die met een schort om haar middel urenlang draadjesvlees laat sudderen en soep trekt uit botten met de klanken van de regionale radiozender op de achtergrond. De vrouw die nog veel te veel zout in haar eten gooit, Elnett in haar haren spuit en de thermostaat altijd veel te hoog zet. De oma die een gevaar is in het verkeer en - bloedirritant – plots van haar fiets af kan stappen zonder eerst om te kijken. De oma die nog elke avond om 20:00 uur - op tv! - naar het nieuws kijkt en dagelijks het weerbericht volgt op volume 30 (“Och, ik vind die Helga van Lurk toch zo’n mooie meid”). De oma die achter haar 1 bij 1 meter tellende PC gaat zitten met een muis aan een draadje en met engelengeduld een half uur wacht voor hij brommend en piepend is opgestart. De oma die al haar wachtwoorden in een schriftje bewaart en haar muntgeld in een portemonnee. De oma die haar pincode afschermt en op vrijdagavond advocaat met slagroom lepelt. De oma die ‘s ochtends haar zelfgesneden brood met kaas met korsten van een broodplank eet en geen idee heeft van ‘dolce lattes’. Nee, zij zet filterkoffie al voor het hip werd. De oma die zichzelf zaterdags op een goede cappuccino trakteert op een terrasje met plastic stoeltjes en tafelkleedjes en bediening met een sloof. Van stof, niet van leer.

De oma die haar kleinkinderen meeneemt met een Railrunnerkaartje naar Deventer en zich te oud voelt om met ze te fietsen of te rennen. De oma bij wie je als je verdrietig bent op haar uitgezakte borsten mag liggen met een prikkende broche of ketting in je oor. De oma die voor en na het avondeten een potje solitair gaat patiencen en met haar kromme vingers de kaarten schudt. De oma die fanatiek dikke toeven slagroom op jullie appelgebak spuit terwijl jij haar over het nieuwe kookboek van Rens Kroes probeert te vertellen. De oma die de Troskompas en Avrobode leest en voor wie het weekend uit 2 voor 12 en Per Seconde Wijzer bestaat. Met pen en papier op schoot.

De oma die The Bold and the Beautiful opneemt op videorecorder, haar katoenen zakdoeken strijkt en nog een vaste telefoon heeft. De oma die af en toe (stiekem) Belinda's rookt en kaakjes en spaarzegeltjes in een trommel bewaart. De oma die krom gebocheld met een lederen schoudertasje geklemd onder haar arm haar handgeschreven brieven en kaarten in de brievenbus doet en nog naar de slager, groenteboer en bakker gaat voor de dagelijkse boodschappen.

Deze oma wordt met uitsterven bedreigd en wij zijn de enigen die dit tegen kunnen gaan.

Als we niet oppassen, herkennen we de oma straks niet meer. De permanentenoma's maken plaats voor oma's met tribals boven de billen en draken op hun armen, botox in de wangen. Door yoga en pilates zijn ze strakker dan de uitgelubberde dertigers van tegenwoordig en ze lopen niet meer naast een gebochelde charmante nukkige man waar ze al houten, zilveren en diamanten bruiloften mee hebben gevierd, maar naast een jongere vent. Ze fietsen harder dan de jeugd en rennen zonder hijgen de trap op. Ze maken geen draadjesvlees maar eenpansgerechten met quinoa en eten geen brood met roomboter maar quinoa. Ze dragen strings en beha's met dunne bandjes over hun borsten en appen, skypen en facetimen zich een ongeluk. Ze zijn te ongeduldig om met hun nieuwe skinnyjeans in de wachtrij bij Zara te staan en roepen net als hun kleinkinderen ‘OMG! en WTF!’ . Op vrijdagavond gaan ze naar rollende keukens en hippe festivals. Ze boeken vriendinnenvakanties naar Ibiza, drinken Hugo's en Dark ’n Stormy’s en - doe eens gek - een half pilletje kan best, “Dat was vroeger ook zooooo enig!”.

Ze joggen 3 keer in de week met dopjes in de oren hun kilo’s eraf en spoelen hun grijze haren roodbruin of blond met highlights, lowlights en balayages.

Ik sta onder de douche en zie mijn mooie natuurlijk bruine haar met bossen in het doucheputje verdwijnen. Zo ironisch; het zijn nooit de grijze haren die op je kussen of in het doucheputje belanden. Ik graai er een paar uit de doucheput, rol ze tot een bolletje en gooi ze in de pedaalemmer. Ik wrijf mijn haar handdoekdroog en borstel het naar achteren. Ik kijk in de beslagen spiegel en zie rond mijn slaap drie grijze haren glimmen. Drie!! Snel pak ik een pincet uit het kastje. Ik kijk nog eens goed en strijk voorzichtig met mijn vingers over mijn slaap.

Dan kijk ik mijzelf recht in de spiegel aan. WTF!

Ik leg het pincet weer terug in het kastje.