Column: Liefde is een slagveld

Potverdorie, die Pat Benatar had het toch maar mooi bij het juiste end.

Hoor je 'm op de radio, dan is haar 'Love is a battlefield' zo'n dijenkletser waarop je met een bus haarlak - of een boormachine - in de hand, gedachteloos meebrult. Maar leg je de songtekst onder de vertaalmachine, dan raken zinnen als: you're beggin' me to go, you're makin' me stay. Why do you hurt me so bad? It would help me to know: do I stand in your way, or am I the best thing you've had? je als een koe. Of een bus.

De lezers van mijn columns hebben hoogstwaarschijnlijk meegekregen dat er - met name de afgelopen drie jaar - een aanzienlijke hoeveelheid mannenvleesch in de buurt van mijn spreekwoordelijke kuip is geweest.

Ik ga ervanuit dat jullie op de hoogte zijn, omdat een flink aantal van die mannen tot de trouwe lezers behoort en die andere tien lezers familie en vrienden zijn. Zij worden in exclusieve gevallen bloot- of voorgesteld aan potentiele kandidaten. Zij vormen een belangrijke jury. Zeker sinds mijn 'innerlijke kompas' het steeds vaker laat afweten en mij, zonder duidelijke waarschuwingssignalen, regelrecht op ijsschotsen laat knallen.

Ik vertrouw er niet meer op! Niet op mijn kompas en zekerrrr niet meer op de lieve woorden en idem gedragingen van de mannen.

Ik durf niet meer.

Maar ik tuin er nog wel eens in hoor.

Noem het romantiek, rotsvast geloof in liefde of pure naïviteit.

Die eerste twee eigenschappen komen recht uit mijn hart. Die laatste werd geprogrammeerd door mijn overlevingsmechanisme; mijn hart moest vanwege mijn romantische geloof in de liefde beschermd worden en roept daarom steeds vaker, harder (en steeds éerder) dat laatste.

Hoe dat voelt?

Ik denk dat het in de buurt komt van het gevoel van een meisje van vier, vijf jaar oud, dat oog in oog staat met Sinterklaas in wie zij heilig gelooft, en hij op het moment dat zij een cadeautje verwacht, zijn baard en mijter afsmijt en schreeuwt dat het allemaal een leugen is. Het hele feest! Het bestaat niet! Hij bestaat niet! En alle dingen die hij je gezegd heeft, waren slechts een zoethoudertje.

Dat je zo lief bent geweest, zo mooi hebt gezongen en dat je mee naar Spanje mocht, bijvoorbeeld.

Tegen mij zeiden ze ook dat ik lief was, hen betoverde met mijn stem. Ik kreeg lieve briefjes en cadeautjes in mijn schoen en met mij wilden ze ook naar Spanje.

Of weekendjes weg. Naar Portugal, Parijs of Londen.

We zouden het hele land verkennen, of de hele vakantie niet het land, maar alleen elkaar verkennen...

Zij wilden mij met liefde laten zien en laten ervaren hoe leuk het is om te kamperen, te kitesurfen, te duiken of te skiën.

Zij wilden mij weleens meemaken met een zonverbrand gezichtje, rozig van de zon, zand op de neus en met een wilde bos strandhaar. Dansend met een Grieks opa’tje, flirtend met Turkse obers, enthousiast fotograferend op Texel, spelend met Franse kindjes, kletsend met zijn broer en schoonzus op een Italiaans terras, nippend aan mijn eerste espresso, mijn goudbruine lijf gewikkeld in slechts een witte hotelhanddoek, op mijn slippertjes op weg naar de bakker voor “Une baguette s’il vous plaît” en teut dansend op de bar in een sexy zomerjurkje met een kapsel dat tegen mijn lijf plakt van het zweet.

En ik?

Ik geloofde dat tot zo’n drie jaar gelee nog. Ik zette de deur naar mijn hart op een kiertje bij dit soort zwijmelsessies.

Zelf begon ik er niet over hoor! O nee!

Als iemand in de vrouwenbladen heeft gelezen dat je ‘de man’ al snel benauwt wanneer je in het eerste half jaar spreekt over familiebezoekjes, weekendjes weg, vakanties, samenwonen, Center Parcs en double date bowlen, dan ben ik het wel! Deze zwijmelsessies werden dan ook niet door mij aangesneden. Neen, het waren de mannen zelf. Zij gaven mij de sleutel van hun appartement in een fluwelen doosje, wasten mijn sokken en stringetjes, zetten hun tandenborstel in mijn bakje, legden een reserve boxershort in mijn kast en wilden met mij op vakantie. Mogelijk hadden zij in de mannenblaadjes dan weer gelezen dat je ‘de vrouw’ in bed krijgt met dit soort weekmakers.

(Geschreven door Dr. Love, overigens ook éen van mijn dates van de afgelopen drie jaar)…

En ja, ik trapte er soms in. In dat bed. Om vervolgens niets meer van de personen in kwesties te horen.

Ik.

De vrouw die tot haar 20e een enorme muur (mét drempel én ophaalbrug mét cijferslot) om haar hart had gebouwd.

Uit extra zelfbescherming ontwikkelde ik daarnaast een voorkeur voor ‘de oude wijze man’; de man die al kaas heeft gegeten van het leven en de liefde. De man die niet meer voor de langslepende kat-en-muis-spelletjes gaat, maar na een spannende periode van om elkaar heen draaien eerlijk durft te zeggen: 'ik vind jou leuk, jij vindt mij leuk, laten we ‘ervoor’ gaan.'

En ‘ervoor’ zou niemand benauwen. Het zou slechts een vervolgafspraakje betekenen en mogelijk na een aantal geslaagde dates uitgroeien tot een spannend avontuur vol kriebels en blozende blikken en kusjes en huppelen en niet van elkaar af kunnen blijven en niet langer dan 5 minuten niét aan elkaar kunnen denken, en merken dat je steeds vaker en liever bij elkaar wilt zijn en merken dat je potverdomme eigenlijk bést verder durft te kijken dan een week, waarin die ander nog steeds met jou meehuppelt en blikt en bloost en schreeuwt en tiert en het bloed onder je nagels vandaan haalt en het weer goedmaakt en - als je helemaal los gaat - op een dag in een fijne outfit met blote voeten in het warme strandzand jou een bescheiden ring om je vinger schuift en iets in je oor fluistert waarna jouw en de andere familie en vrienden met elkaar dansen, flirten en zich volgooien met drank en eten.

Enfin. Het wordt voor mij steeds moeilijker te detecteren welke man die weekmakers inzet voor een avontuur met mij of voor een avontuurtje met mij.

Terwijl ik dit tik, word ik gevraagd voor een dagje weg. Door een stoppelbaard.

Een paar geslaagde afspraakjes hebben we er al op zitten.

Will he turn me away or touch me deep inside?

Ik weet het niet Pat! Maar als ik het niet probeer, zal ik het nooit weten.

Noem het romantiek, rotsvast geloof in liefde of pure naïviteit, maar ik ga 'er' weer 'voor'.

Ik wel.