Column: een vluggertje

Er gaat een warme golf van opwinding door mijn buik en borst. Ik weet wat ik wil en ik wil het nú. Alle condities lijken perfect. Okay, bijna alle condities...

Ik loop recht op mijn doel af en zie dat hij een paar seconden later hetzelfde doet.

“Fijn dat je teruggekomen bent”, zegt hij. Ik knik en ik voel dat ik begin te blozen.

Heeeeeel langzaam breng ik mijn linkerhand naar beneden. Als ik bij de rits ben beland, stop ik even en wiebel ik plagerig met het dingetje tussen mijn vingertoppen heen en weer.

Mijn andere hand wrijft voorzichtig met draaiende bewegingen over de schacht. Eerst langzaam van beneden naar boven en daarna geduldig met een zachte streek weer terug. Grappig, de kleur lijkt te veranderen.

Mijn ogen kijken gretig naar het effect van mijn streling en ik voel dat hij mijn blik probeert te zoeken. Maar ik kijk hem niet aan. Nog niet.

Ik houd mijn blik strak gericht op het tafereel onder mij. Ik wil dit zien, helemaal.

Voorovergebogen zoek ik vanachter een lok haar naar de reusachtige Barokke spiegel die de helft van de enorme wand in beslag neemt en van de vloer tot aan het plafond reikt. Ik ken deze ruimte op m’n duimpje, ik kom hier bijna elke donderdagavond. Hij weet dat ik me daar een beetje voor schaam. Toch ontvangt hij mij elke avond weer zoals alleen hij dat kan; vrolijk, maar ook stoer. Metro, maar ook man. Het gevaarlijkste aan hem? Hij weet exact waar ik van houd. Ik hoef hem niets te zeggen. Hij loopt voor me en wringt zich in allerlei bochten om mij te plezieren. Zelfs als hij er niets voor terugkrijgt.

Vanachter mijn haar vang ik zijn blik en zie ik dat hij plagerig naar mij knipoogt. "Voelt goed hè lieffie?", zegt hij bijna onverstaanbaar.

Missy Elliot brult mijn lievelingslied door de ruimte. Verder zijn we alleen.

Op de dansvloer is dit mijn lievelingsnummer, maar nu heb ik er geen aandacht voor. Mijn aandacht wordt door iets heel anders in deze ruimte getrokken…

Oké Beth, houd je hoofd erbij.

Moet ik het wel doen? Is dit verstandig?

Aaach, natuurlijk moet ik dit doen. En nee, het is niet verstandig.

Fuck mijn verstand! Wij horen bij elkaar en dat weet hij ook.

“Dus, je doet het?”, vraagt hij.

Ja, ik doe het, zeg ik in mijzelf. De woorden komen niet naar buiten.

“Als ik het snel doe, lijkt het net of het niet gebeurd is, toch?”, en ik kijk hem vragend aan. Godzijdank speelt hij het spelletje met me mee; “Ja, dan is het ons geheimpje”.

Ik haal het plastic in een soepele beweging uit de kontzak van mijn zwarte skinnyjeans en breng het snel naar zijn apparaat.

Met rode konen sta ik nog geen tien minuten later, moe maar voldaan weer buiten.

Honderdtwintig euro armer, maar een paar cognackleurige suède laarzen rijker. YES!!!!!!