Column: Oeverloos gezwam

Ik zit in een Intercity vanuit Amsterdam op weg naar huis. Niet in de stiltezone natuurlijk, want ik wil verhalen horen. En aangezien mensen zich erg graag smakkend, snurkend en verhalen vertellend laten horen in de trein, zit ik hier prima voor de nodige inspiratie.

Voor mij zit een stevige bellende man die, net als mijn vader, denkt dat hij de fysieke afstand tussen hem en de persoon aan de andere kant van de lijn, moet overbruggen met het volume van zijn stem. Ik schat in dat de andere kant van de lijn zich ergens in Australië moet bevinden. Het is een heel praktisch gesprek, zoals wel meer oudere mensen in de trein praktische gesprekken per mobiele telefoon voeren: Hallo!. Hallo?!. Hallo???!!. <Naam>. <Huidige locatie>. <Tijdstip van aankomst>. <Afscheid> en dan de leesbril schuin op de neus om de uitknop te zoeken. Achter mij komt een jonge vrouw zitten. Hese harde stem en Kinderrren Voorrr Kinderrren ‘R’.

Vast een Utrechtse studente. Die zien er immers allemaal hetzelfde uit en praten ook allemaal hetzelfde, ontdekte ik toen ik zo’n 10 jaar geleden in Utrecht ging wonen. Waarschijnlijk zijn ze hetzelfde gaan praten door hetzelfde te leven; veel roken, veel zuipen, weinig slapen en zonder jas langs de grachten van Utrecht zoenen met Roderick en daarna met Bas.

Ja, daar krijg je vast die hese stem van.

Ik bel kort met mijn broer. We wisselen heel praktisch wat informatie uit en heel onpraktisch wat grappen en grollen, zoals alleen wij dat doen. Ik hang zonder te hoeven kijken weer op. Hét startsein voor de jonge vrouw achter mij om haar telefoontje te plegen. Je kunt veel over die hese studentes zeggen, maar welopgevoed zijn ze.

Ah, een kennis (oud dispuutgenootje?) aan de andere kant van de lijn, die zich afvraagt of ze een bepaalde nieuwe klus misschien samen kunnen oppakken.

Ze werkt dus al.

Met het enthousiasme van een toekomstige ‘Kies&Kook-maaltijden-yup’, waarschijnlijk nog zonder een vast contract, lijkt het haar echt, maar dan ook écht “Superrrleuk” en zal haarrr managerrr waarrrschijnlijk ook harrrtstikke warrrmlopen voorrr dit project. Mijn sympathie voor de meisjes groeit. Ze zijn eager, ambitieus en enthousiast en proberen iets van het leven en het project te maken samen. Leuk!

Terwijl zij hetzelfde gesprek nog 5 keer herhaalt, verleg ik mijn aandacht weer naar de oudere stevige man voor mij. Hij praat nog steeds. Iets over veel te krappe ziekenhuisstoeltjes en smerige ziekenhuiskoffie. Hij heeft het blijkbaar tegen een heel klein vrouwtje naast hem.

Zijn vrouw. Al minstens 50 jaar.

Veel smaller en kleiner dan de treinstoel, want haar had ik nog niet opgemerkt. Ze blijkt al jaren ziek en gaat samen met haar stevige man al jarenlang elk ziekenhuis af voor onderzoeken en behandelingen. Waar zij zich waarschijnlijk zenuwachtig op behandeltafels laat onderzoeken en hij zich ondertussen met vieze ziekenhuiskoffie in veel te krappe ziekenhuisstoeltjes wurmt, zich opvretend van de zenuwen. Ze waren al om 06:00uur in het OLVG en nu op weg naar huis. De trein sukkelt net weg uit Amsterdam. Ik kijk op mijn horloge. 20:00uur.

Da’s best lang.

Dispuutje hangt op, nadat ze heeft gezegd dat ze vanavond nog wel even bellen om de details doorrr te spreken. Ik dacht dat ze dat net 6 keer hadden gedaan.

De brede man voor mij dacht dat ook. “Oeverloos gezwam!”, bromt hij net iets te hard.

En dat is zo’n verhaal van een enthousiaste jonge vrouw ook als je zelf al jarenlang met jouw uitgeputte, broze geliefde in onzekerheid zit over gezondheid en genezingskansen.

Oeverloos gezwam.

Als dispuutje één van zijn kleinkinderen was geweest en telefonisch een deal sloot in de trein, hadden zijn wangen waarschijnlijk gegloeid van trots in plaats van ergernis.

Alles is betrekkelijk.

Nog geen 24 uur later bereikt mij het nieuws van de neergestorte Boeing 777 van Malaysia Airlines boven Oekraïne. Van Schiphol op weg naar Kuala Lumpur, alwaar de inzittenden normaliter uitwaaieren richting oorden als Bali. Net als mijn vriendje en ik in 2011. Op dezelfde vlucht met dezelfde luchtvaartmaatschappij en dezelfde route. Wegduikend in de grote comfortabele vliegtuigstoelen. Ik met spanning in de buik en een paar traantjes bij het afscheid, want voor het eerst zo’n lange vlucht en voor het eerst zo ver weg. Maar het vooruitzicht was geweldig: tweeënhalve week de prachtigste hotels en omgevingen van Bali bezoeken, zwemmen en raften in azuurblauw water, dolfijnen en apen en vlinders zo groot als vogels spotten. Gewoon in het wild!

Tempels en marktjes bezoeken, lekker eten en de meest vriendelijke mensen ontmoeten.

Het vliegtuig zag er stevig en betrouwbaar uit en bleek een wereld opzich. Een tiental prachtig opgedofte stewardessen in Maleisische jurkjes en met haarstukken welke zij zorgvuldig kamden in het toilet. Zij werkten samen met de altijd glimlachende stewards die er alles aan deden om het de passagiers naar de zin te maken. Elke denkbare film kon bekeken worden en elke videogame kon worden gespeeld in de hoofdsteun van de passagiersstoel voor je. Het Aziatische eten dat werd geserveerd was beter dan in een gemiddeld wegrestaurant in Nederland. Onze vakantie begon al in dit vliegtuig.

In de stoelen naast ons deed om de beurt steeds een tweetal van de bemanning een powernap. Van dat continu glimlachen en buigen wordt een mens moe. Het haarstuk ging met een netje eromheen in de bagagebak en samen verdwenen steward en stewardess voor een paar uurtjes achter een grijs glimmend gordijntje…

Toen het vliegtuig een beetje begon te schudden, pakte ik de hand van mijn lief en sloot mijn ogen. Ik twijfelde ineens enorm aan de zwaartekracht in combinatie met het gewicht van deze Boeing.

Op dat moment, op die vlucht naar Kuala Lumpur, met mijn hand op de zijne, bedacht ik me dat, mocht dit vliegtuig neerstorten, ik in mijn korte leventje nooit mijn échte grote liefde had ontmoet...

Drie weken na die prachtige en leuke vakantie, verbrak ik onze relatie.

17 juli 2014 zaten er heel veel grote liefdes in die enorme Boeing van Malaysia Airlines van Amsterdam naar Kuala Lumpur. Met hun liefdesbaby’s op schoot in de buik of in de maak, op welverdiende vakantie. Een lange reis naar geliefden aan de andere kant van de wereld. Met of zonder geliefden richting een belangrijk congres. Voor het eerst in het vliegtuig met het geliefde knuffelaapje stevig vast, kijkend uit het raampje naar de wolken. Hun geliefden achterna of vooruit reizend. Vliegend naar de studie, stage of tijdelijke woonplaats na een bezoek aan hun geliefden in Nederland. Een vliegreis waarvoor sommigen maanden hebben gespaard.

Hun toestel stortte écht neer. Veel te snel om nog na te kunnen denken over het leven dat zij leefden en nog voor zich hadden. Vele geliefden en onbekenden achterlatend in rouw en onzekerheid.

De volgende dag stonden alle bakkers gewoon weer om 04:00uur op, luidden de torens net als anders hun klokken en ontstonden er ook nu weer files op de wegen en rijen bij de incheckbalies op Schiphol.

Alles is betrekkelijk.