gelnagels en rouwkaarten

Zo. Ik ben er weer. Het duurde even 9 maanden, maar dan ben je ook als herboren! Een totáál nieuw mens. Ik ben aan de ene kant een nieuw huis (jaja, het is gelukt!), nieuwe baan én een nieuwe relatiestatus rijker. Maar aan de andere kant een percentage van mijn schoonheid en één van de belangrijkste personen in mijn leven armer. Mijn moeder overleed vorige week na een kort, maar nogal heftig ziekbed. In plaats van jankend op de bank te zitten, ben ik overvallen door een soort kalmte, waarvan ik nog niet weet of ik het moet definiëren als shock, ontkenning of acceptatie. Dat laatste zou goed kunnen, want ondanks dat ik mijn moeder nog minstens dertig jaar om mij heen wilde hebben, is die laatste fase van die bekende grote ‘K’, gewoon hartstikke ‘K’ gebleken en liet ik haar liever los dan lijden. Ook zit ik met mijn kind in een nieuwe fase; hij werd drie dagen na de uitvaart vier en gaat dus naar school. Zo zat ik dus op dinsdagmiddag een rouwadvertentie samen te stellen en knutselde ik op woensdagochtend een traktatie van Action in elkaar. Na de uitvaart kwam ik thuis in een leeg huis, trapte mijn pumps uit, deed het licht aan en zag de gekleurde papieren slingers boven mijn hoofd bungelen. Vrolijke verjaardagskaarten staan tussen serieuze rouwkaarten op mijn vensterbank en terwijl ik naar de grote foto van mijn moeder op mijn dressoir kijk, kauw ik een overgebleven stuk slagroomtaart weg. Veel veranderingen dus. Overigens niet netjes verspreid over die negen maanden hoor, maar elkaar als een weeënstorm rap opvolgend in amper drie maandjes tijd. Nou goed, laten we zeggen dat ik nooit echt van een kabbelend leventje heb gehouden. Ik gooi altijd graag even een baksteen in het vlakke water, dus deze periode kan ik best aan.

Maargoed, mijn schoonheid. Die is dus ver te zoeken. Al een tijdje hoor, maar deze negen maanden hebben wel even goed hun best gedaan de laatste charme eruit te rammen. Had ik eerst charismatische kraaienpootjes, huist er nu definitief een diepe frons tussen mijn beider wenkbrauwen. Deed mijn haar altijd nog leuk mee zonder het te hoeven kleuren, vind ik de afgelopen weken meer (bruine!) haren op mijn (witte!) vloer dan op mijn hoofd. En meer grijze, dan bruine rondom mijn slapen. Glom mijn huidje kortgelee nog van nature, is het inmiddels een doffe bedoening geworden. Ja, in 2003 was dat nog high fashion; toen werd je op het hbo door andere bakvissen ‘glimworm’ genoemd als je T-zone oplichtte, tegenwoordig wordt het hele alfabet zorgvuldig met glossjes, glimmers en witte poederkwasten aangebracht op het gezicht.

In een slobbertrui en met een wit pierengezicht slof ik van mijn nieuwe huisje naar de dichtstbijzijnde Albert Heijn. Als klapper op de vuurpijl heb ik griep opgelopen tijdens de uitvaart en breng ik die bejubelde schoolmiddagen (“Geniet er maar van meid, als die kleine naar school gaat heb je ineens zeeën van tijd!!”) met kop-, keel- en ledematenpijn door in mijn nog maagdelijke twijfelaar of op mijn (dito) nieuwe twee-en-een-half-zitter. Na anderhalve dag bankhangen mocht ik van mijzelf dus even de straat op om een maaltijdsalade te scoren. Diep verzonken in de kraag van mijn jas, hoopte ik dat het handjevol knappe voorbijgangers mij niet zag of herkende. Ik moet me immers binnenkort weer gaan begeven op het datingpad en de bijbehorende apps. Mijn tactiek werkt, er wordt níet gekeken. Geen blik. Wel spuugt een jongen met buideltasje en een pet onder zijn hoodie een respectvolle fluim voor mijn schoenen en haalt een knappe man luid de inhoud van zijn neus op in mijn voorbijgaan. Met de handen in mijn zakken sluit ik heel even mijn ogen en doe ik een schietgebedje dat dit gebrek aan flirten alleen tijdens mijn griepfase zal zijn en niet mijn voorland wordt.

Sinds me-too (OK én mijn gedaanteverwisseling van de afgelopen maanden) moet ik er best aan wennen hoor, dat bouwvakkers, schilders en straatvegers hun fluitjes, blikken en staande ovaties (applaus bedoel ik dan hè) achterwege laten. Behalve op straat floreer ik ook op mijn werk niet zo waar het 't uiterlijk betreft. Mijn overstap van tekstschrijver en marketeer naar de bediening, maakt dat ik met mijn 37 lentes de oudste ben op de horecavloer. Bij de wisselingen van het team om 12:00 en 16:00uur wordt de ene jonge hinde door de andere schoonheid opgevolgd. Terwijl zij plannen maken voor een weekend vol feestjes, fiets ik na een dag werken gehaast in een oude spijkerbroek met mijn tong uit mijn mond en een kinderzitje achterop als een razende Roeland naar crèche of school om aldaar zijn billen af te vegen omdat hij, als hij mij ziet, altijd gelijk moet poepen. Verschil moet er zijn.

Met mijn hoofd in een mist, suizende oren en mijn ogen tot spleetjes vanwege de te felle Tl-verlichting, reken ik mijn maaltijdsalade met garnalen af bij een nogal uiterlijk gerichte caissière; het meisje is amper twintig en neemt dagelijks blijkbaar de tijd om haar trendy gekleurde haar zorgvuldig te krullen, haar gelnagels te (laten) lakken en haar ogen te voorzien van een bosje nepwimpers. Haar lippen hebben een kléin tikje van een botoxspuit gehad. De leuke jongen achter mij weet niet waar hij kijken moet. “TIS NIET ECHT!!!” wil ik hem jaloers toesnauwen, maar dan schrikt hij zich natuurlijk het apelazarus en kan ik mijn kans op een match wel shaken als ik hem ooit al swipend tegenkom in de digitale wereld. Een rib uit mijn lijf armer en een maaltijdsalade rijker, slof ik in mijn miserabele griepoutfit weer terug naar mijn huisje. Op het parkeerterrein passeer ik een glasbak met een winkelkarretje en een zwerver ernaast. Ik voel zijn ogen prikken in mijn rug en slof stug door, het zebrapad over en de trap op voor de snelle route naar mijn huis.

“SCHOONHEID!!” roept hij me na als ik bijna boven ben.

Yes. Still got it. Still got it.