Één

Met de tong uit de mond en slaap van de 360e gebroken nacht nog in zijn ooghoeken, krult mijn lief het witte elastiekje geconcentreerd om een gordijnhaakje in de eetkamer. Het andere elastiekje wordt zo’n 5 meter verderop onder het Sonos-boxje hoog op de en-suite kast gefrommeld. In de vrolijk gekleurde reeks hangt één donkerblauw driehoekje zonder puntje. Die trok je er 4 weken geleden op mijn verjaardag af. Maar ze hangen. De slingers. Je bent jarig!

1 jaar en 10 minuten geleden ging je direct van mijn borst via vreemde handen door naar de Baby-APK bij verschillende kinderartsen. Je vond oktober immers een geschiktere maand om de vliezen door te prikken dan december. Dat snap ik. Da’s veel minder koud en oktoberkinderen zijn nou eenmaal reuzegezellig! Na 2 dagen gehuld te zijn in enkel een mini-luiertje in een subtropisch aanvoelende couveuse, mocht je voor het eerst kleertjes aan. Die lagen uiteraard al frisgewassen en opgevouwen thuis in de commode van jouw stylish verantwoorde babykamer. Ik kon als kraamvrouw het ziekenhuis nog niet uit, dus manlief mocht de garderobe ophalen. Een verantwoordelijke klus die een net bevallen vrouw liever zelf onder controle houdt. Met de opdracht “Neem die hele rechterla uit de commode maar mee,” ging hij op pad. Overigens dé oplossing als je bang bent dat jouw man juist díé kleertjes meeneemt waarin je dus niet de eerste Instagramwaardige foto van je newborn wilt maken. Nu was die eerste foto overigens sowieso niet heel Instagramwaardig hoor, want je had een sonde in jouw minineusje met een grote pleister erop en het meegebrachte minimaatje 50 slobberde MC Hammer-achtig om jouw piepkleine lichaampje. Met een vader van 2 meter lang en een moeder waar Roel van Velzen 2 keer rechtop in past, hadden we gek genoeg geen kleinere kleertjes in huis gehaald. Maar wat was je al mooi! Donkere haartjes, dito ogen en een gezonde teint.

In die kleine twee weken in het ziekenhuis, kregen wij van minstens 20 fantastische zusters een stoomcursus ‘Baby’. We leerden met onze armen door de 2 kleine klepjes van de couveuse, een gevoelstemperatuur van 60 graden Celsius en minstens 5 draadjes op jouw lijfje geplakt, ieniemienie-luiertjes te verschonen. Ik kolfde op de meest bijzondere tijdstippen een paar druppels melk, die manlief - als ware het de originele Nachtwacht - door de donkere gangen van het ziekenhuis naar jouw afdeling bracht om het vervolgens door jouw privé-zuster met een pipetje in (of náást) jouw mondje te laten druppelen. We schreven voedingsschema’s met 3 verschillende kleuren stift op het memobord in onze ziekenhuiskamer en maakten ons minihuisje voor de komende 2 weken gezellig met nepkaarsen van de Action. Een groot succes, want alle zusters kwamen graag even bij ons langs. Ik creëerde mijn verslaving voor Kips minileverworst – dat werd elke dag door de ontbijtdienst in onze kamer geserveerd – en ontdekte dat warme thee vanaf nu een afgesloten hoofdstuk was. Daarentegen werden 3 minuten ongestoord douchen met Rituals ineens góddelijk en kwam aan mijn preutsheid een eind na alle onflatteuze toestanden. De eerste beschuiten met blauwe muisjes aten we van een plastic bordje ergens bij de nooduitgang van het ziekenhuis en verkouden kraambezoek kwam met gekke mondkapjes om en latex handschoentjes aan, in jouw ziekenhuisbedje gluren.

Misschien niet helemaal hoe je de kraamtijd vooraf voor je ziet, maar wat een gouden tijd was dit! Volledig zelfverzekerd en goed opgeleid door het fantastische personeel, gingen wij na 11 dagen ziekenhuis met een minibaby in een oversized MaxiCosi naar huis. Daar waar de meeste verse ouders hysterisch gillen waar de kraamhulp blijft, belden wij haar juist af; “Kom vanmiddag maar, wij redden ons wel!” De eerste kraamhulp bleek overigens niet echt een match, maar dat terzijde. De geboortekaartjes gingen de deur uit en 3000 luiers, 50 luieremmerzakken, 1600 flesjes, 500 waterpokken, 360 gebroken nachten en 1.000.000 onvergetelijk mooie momenten volgden.

En nu zit ik perenmuisjes en perenmolletjes te knutselen als traktatie, bestelden we een gruwelijke HEMA-fototaart voor aanstaande zondag en heb jij tegenwoordig een heuse winterjas met wanten. Je zit voor op de fiets naar alle auto’s, vogels en honden te wijzen (“Die, die, die!!!”) en brengt twee dagen per week de hoofden van de leidsters op het kinderdagverblijf op hol. Ons jaag je overigens diezelfde twee dagen van de week de stuipen op het lijf als we op de onflatteuze doorgestuurde kinderdagverblijffoto’s via de Ouder-App zien dat je godverdikke wéér veel te dicht tegen Koos gordelroos en Aard krentenbaard bent aangekropen, je klimt met gevaar voor blijvend letsel op al onze ooit-zo-leuke meubels en zorgt ervoor dat onze elektriciteits- en gasrekening nimmer zo hoog waren als sinds jouw komst door alle Spuitpoepwasjes en OOPS-ongelukje!-douchesessies. Slaap is tegenwoordig een utopie. Evenals een sociaal leven, hangen in de kroonluchters, een onberispelijk uiterlijk en dansen op de bar. Maar dat deert niet.

Met de tong uit de mond en een lach van oor tot oor pakken we tijdens een van jouw heilige middagslaapjes samen jouw grote verjaardagscadeau in. Kriebels in de buik, alle herinneringen vers in ons hoofd en zin in de vele avonturen die we samen met jou beleven gaan.

Hoera! Je bent 1!