Oh Boy II

Dat je veel reacties krijgt wanneer de snelste zwemmer eenmaal de finish heeft gehaald, staat als een paal boven water. Voor de één heb je nog een klein buikje, voor de ander heb je al zo’n grote buik dat het wel een tweeling móet zijn. De één had ‘aan de vorm van je gezicht en je vette vormeloze haar’ al gezien dat je zwanger was en de ander had totaal niet verwacht dat ‘jullie er al mee bezig waren’, maar bovenal moet je héél veel GENIETEN. Van de laatste vakantie samen, uitslapen, met z’n tweeën ontbijten, wild stappen, ongestoorde seks, trappen in je buik, bekkeninstabiliteit en Netflix-marathons. Want dat zal de komende 18 jaar voorbij zijn.

De ochtend van dé test (context: Tweede Paasdag, een feestelijk gedekte ontbijttafel met filet américain, rauwe Iberico ham en een zachtgekookt eitje), sneakte ik met het plastieken staafje in de hand voor een ochtendplasje het bed uit. Hij lag nog te ronken, ik zat trillend op het toilet. Mijn innerlijke ik wist het eigenlijk al, deze test was voor mij slechts een bevestiging. Het staafje sloeg direct uit met dikke strepen en riep het nog net niet uit. Gelukkig maar, want ik moest de man nog subtiel uit zijn slaap krijgen om te vertellen dat hij voor de rest van zijn leven vader zou worden. Ik rolde hem om, zoals ik Lenie ’t Hart ooit zag doen bij een zeehond, en fluisterde dat hij misschien maar even wakker moest worden. We hebben een uur vol ongeloof en spanning naar het plafond van het vakantiehuisje gestaard, afgewisseld met een “Poeh”, “Nou”, “Soo hee”, “Snel hè?”, “Gek hè?”, “Nou.”, “Poeh”. Eigenlijk beland je zodra de zwangerschapstest zijn eer heeft bewezen in een totaal andere wereld. Eenmaal aangeschoven aan de Paastafel trok manlief dramatisch het broodje Iberico ham uit mijn mond, gooide hij het zachtgekookte eitje nog een paar minuten terug in de pan en schoof hij de filet américain naar zijn kant van de ontbijttafel. Na een paar keer met mijn ogen knipperen kon ik mijn eigen broeken niet meer aan, rolde ik zelf als een zeehond uit bed en liep ik als een echte zwangere vrouw met een hand onder mijn buik door de binnenstad. Dat vrouwen dat niet doen uit trots, maar vooral om hun organen bij elkaar te houden, dat wordt mij met de dag duidelijker. En dat de geroemde zwangerschapsglow gewoon een glimmend volgesmeerd gezicht met factor 50 is, omdat je anders een bruine pigmentsnor krijgt en een glanzende bos haar gewoon een vetkuif door verstoorde hormonen is, heb ik uit ervaring ondervonden. Echt hoor, je zit er zo in!

Ook krijg je privileges. Zo mag je bijvoorbeeld onbeschaamd ontbijten met familieverpakkingen Knoppers in combinatie met Pringles, waggelen in én buitenshuis en ‘Mummy-vlogs’ kijken.

Wat ook top is aan zwanger zijn, is dat ik mij nog nooit zo zeker heb gevoeld over mijn lichaam als nu. Je zou bijna alle door Instagram-beïnvloedbare meisjes vanaf een jaar of 12 willen hersenspoelen om zo spoedig mogelijk zwanger te worden. Echt vrouwen, het is een verademing! Het feit dat je buik tóch dik wordt en je ‘m niet meer in kunt houden, werkt een stuk gemakkelijker dan je slanke buik nóg verder in proberen te houden en je alsnog te schamen voor je lijf. Waar je overigens wel een beetje op moet letten is dat je de rest rondom die buik wel een beetje slank probeert te houden. Dus die familiepakken Knoppers met Pringles moet je op een gegeven moment toch echt je leven uit bonjouren.

In plaats daarvan komen er familiepakken kraamverband in huis. Gister stond er ineens een bezorger met een doos voor de deur. Oh my, hét kraampakket! Let wel: verwar deze doos absoluut niet met ‘de Blije Doos’ vol leuke gezellige spulletjes (een wijze les van mijn vriendinnen!), want wat een horror als je deze doos van Pandora opentrekt; slagschepen van kraamverbanden, een papieren onderbroek(???), een navelklem, plastic matrasbeschermers, handschoenen en gaasverbanden. Eigenlijk al het spul voor vrouwen die willen thuisbevallen in klinische ziekenhuissferen.

Het toekomstige ouderschap geeft overigens ook een nieuwe dimensie aan je relatie. Je doet veel meer samen. Heeeeeeeel andere dingen dan ‘hiervoor’. Zo lig je voor het slapengaan ineens elke avond met een muziekkonijn op je buik samen naar ‘Somewhere over the rainbow’ te luisteren, zoek jij de verfkleurtjes uit en hangt hij de planken op in de babykamer en kijk je samen jankend naar het slinken van het saldo op jullie gezamenlijke spaarrekening. Én eigenlijk ook van de lopende rekening, want die moet er ook aan geloven wanneer de spaarrekening is opgedroogd. Hij doet een biertje in de stad, jij ligt in je comfortabele legging op de bank. Jij draagt huppelend het zakje PMD-afval, hij sjouwt zichzelf een rug- en nekhernia met alle overige zware spullen. Ook zit je samen regelmatig in een kring met cursisten een fijne bevalling te visualiseren of ‘naar beneden’ te ademen én breng je meerdere bezoekjes aan de verloskundige. Daar staar je samen naar zwart/wit plaatjes en luister je naar het hardhouse-concert van jullie samensmelting. Het spannendste bezoek was toch wel dat voor de 20 weken echo; 1 dag voordat we 3 weken op vakantie zouden gaan. Het kindje, dat op dat moment ongeveer zo groot als een peen en zo zwaar als een paar slippers schijnt te zijn, wordt tijdens die echo van top tot teen onder de loep gelegd. Én, extra spannend, wij zouden te horen krijgen of er een jongetje of een meisje in mijn buik rondzwemt. Knap staaltje werk van die dame hoor, want dat onduidelijke witte plekje bleek een nierbekken te zijn en dat vage dunne streepje de lever. Enfin, helemaal compleet zo leek. Top! Zo ondefinieerbaar als het overgrote deel was; om het geslacht konden we echt niet heen. Dat was overduidelijk. Net op het moment dat mijn aandacht een seconde van het scherm afdwaalde in de richting van een halogeen spotje in het plafond en ik visualiseerde dat het ook weleens een meisje met jurkjes en strikjes zou kunnen zijn, riep manlief: “JA! Een piemel!! Een jongen! Ik zag een piemel!”. En een piemel dat was het. We kregen hem zelfs op USB-stick mee naar huis met een blauwe streep erlangs getrokken en het woord ‘Jongen’ erbij getypt.

Lief lief lief lief lief klein jongetje, alle gekheid op een stokje, sarcastische en cynische opmerkingen en columns op een rij; wat zijn wij nieuwsgierig naar jou en wat kijken we uit naar jouw komst!

Je moest eens weten.