Lijm en libido

Een hobby. Ik wil het. Een echte hobby. Zo een die ik leuk vind.

Een hobby die ik ieder verloren moment van de dag wel zou willen doen. Of, beter nog, zo een waar ik tijd voor máák. Ik doe ‘m alleen of met een blik lachende vriendinnen om mij heen en het moet er eentje zijn waar mijn vriend zich niet voor schaamt als ik ‘m uitvoer. Én waar zijn libido niet onder te lijden heeft. Het liefst krijg ik een hobby waar ik ook nog mijn huur of hypotheek van kan betalen. Eentje die niet te duur is en die ik tot in lengte van jaren kan doen. Eentje die niet teveel ruimte in mijn huis inneemt en niet te ver lopen of fietsen is. Eentje waar ik energie uit put en waar ik echt bij voel dat dit is waar ik voor gemaakt ben. Eentje waar mijn overactieve hersenpan van in een YinYangAyurvedaZen-modus raakt en waarvoor ik niet eerst heel veel boeken hoef te lezen, omdat ik het gewoon al kan. Eentje waar ik geen a-sexy outfit voor hoef aan te schaffen. Een hobby die lekker kneuterig is, maar niet schadelijk voor mijn imago. Gewoon. Een HOBBY.

Iedereen heeft toch een hobby? Of drie?

Alleen heb ik de mijne nog niet gevonden.

Sociotherapeuten roepen in dit soort hopeloze gevallen dat je ‘Gewoon weer moet oppakken waar je vroeger blij van werd’. ‘Wat deed je vroeger altijd graag?’

Nou…. na de periode dat ik het liefst drie tenen in mijn mond stak en probeerde of ik erop kon fluiten, kon ik moeiteloos een uur lang gefascineerd naar rollende guldens kijken die ik in mijn diagonaal gehouden ‘piekpijp’ gooide. Ik rolschaatste urenlang van het heuveltje van de kapsalon van de buurvrouw, deed aan klassiek ballet (lees: tikkertje met een balletpakje aan) en spaarde dierenzeepjes. Ik maakte zelf kaarsen van kaarsvettendrab of papier van katoendrab, ik zong - best leuk - Mariah Carey na en tekende en knutselde zoals het een echt meisje betaamt. Aan genderneutraal deden we toentertijd nog niet, excuus.

Als kind kon je me uittekenen aan de keukentafel. Met m’n toen nog kleine kontje op de TrippTrapp, glaasje iets te dikke Roosvicee on the side en een plastic tafelkleed over de grenen tafel, want oh, ooh oooohhh werkelijk alle attributen waar het woord ‘klei’, ‘potlood’, ‘stift’ en ‘lijm’ in zaten trok ik tevoorschijn. Na een paar uurtjes lief kliederen op tafel, handen en kleding, belandden mijn werkjes zo mogelijk met een dikke magneet op de koelkast.

Daar was het me overigens niet eens om te doen. Ik had gewoon hobby's. En of mijn moeder de resultaten koelkast-, Idols- of balletacademiewaardig vond, kon me geen trekpop schelen!

Als dertiger kan het me dus enorm wél schelen wat anderen ervan vinden. Wanneer ik nu mijn mond opentrek om te kijken of er nog een Mariah-waardige ad-lib uit komt, wil ik dat de spreekwoordelijke stoelen draaien.

Na 18 jaar geen balletschool meer van binnen gezien te hebben, zou ik stiekem dolgraag weer willen dansen om het vrije gevoel dat klassiek ballet en de bijbehorende muziek mij toen gaven weer te ervaren. Maar NO WAY dat ik een proefles boek als het Scapino Ballet mij niet wil hebben.

Ik heb het geprobeerd hoor. Laatst.

Ik heb namelijk het geluk dat ik om de week meer dagen vrij ben dan dat ik werk. Die dagen weet ik altijd bomvol te plannen met anti-hobby’s, zoals daar zijn: schoonmaken, administratie, nare ziekenhuisbezoekjes en nadenken over wat er allemaal nog ‘moet’. Ineens dacht ik aan een leuk vriendinnetje van mij die op volwassen leeftijd nog wel eens een kinderkleurboek uit de kast pakt om daar vervolgens zelf even lekker in los te gaan. ‘Dan stopt mijn hoofd met denken en word ik zo lekker rustig.’

Zalig klinkt dat. Dus ik trok het Kleurboek Voor Volwassenen dat ik ooit voor 99 cent bij Zeeman scoorde uit de la en begon te kleuren. Kopje Kamillethee erbij. Wierookje aan en een of ander klankschaal-Spotify-lijstje uit de boksen klinkend.

Mijn hoofd trapte er niet in en verklaarde mijzelf als in een steeds herhalend mantra voor knettergek.

Daarbij moest deze kleurplaat zo mooi worden dat het minstens op de koelkast zou kunnen hangen van een Instagram- en Pinterestwaardig VT Wonen Huis.

Ik ben verdomme 32, maar mijn kleurkwaliteiten zijn blijven steken in de jaren ’80.

En ja, daar gaat het dus mis. In die - pak ‘m beet - 27 jaar tijd, ben ik van prestatieloos en onbezonnen naar veeleisend en streng gegaan en is de lat van de kelder op het dak komen te liggen.

Ben ik te ambitieus? Nee. Ik heb mijn skills immers nooit verder ontwikkeld.

Is het waanzin? Ja.

Is het zonde? Jazeker.

Weet ik hoe ik het kan veranderen? Nee.

Oh, jawel!

Gewoon doen.

Doe waar je vroeger ook blij van werd.

Waar werd je vroeger blij van?

Exact.

Doe. Het. Gewoon.

En zo zit ik even later - na het verzamelen van enkele moed - met mijn rolschaatsen en tutu aan op de TrippTrapp, Mariah Carey zingend tussen de kaarsen- en katoendrab - glaasje Roosvicee on the side - gefascineerd te kijken hoe ik de euromuntjes schuin naar beneden in een zelfgemaakte asbak van natte klei laat rollen. De deur zwiept nieuwsgierig open.

Shit. Daar gaat zijn libido.