De Mannenvriend

“Dus jij wilt beweren dat hij niét op jouw douchewand stond.” Met een hevig hoofdgebaar knikt hij naar het theater aan de overkant van ons nieuwe huis. Daar prijken grote opvallende reclameposters van een artiest waar ik een paar blauwe maandagen, zaterdagen en woensdagen, kopjes thee mee heb gedronken. Chocolaatjes mee heb gegeten en mee naar een Brabantse cafetaria ben geweest voor kaassoufflés. Vanaf de gevel kijkt het onderwerp van gesprek met een schuin oog richting ons balkon. Ik moest er wel om grinniken toen ik twee oranje hesjes met een sjekkie in de mondhoek die posters op zag hangen. Uitgerekend in de eerste week dat wij in ons nieuwe huurappartementje waren ingetrokken. En ik deed nog wel zo mijn best om mijn lief zich welkom te laten voelen in zijn nieuwe stad…..

“Neeeeee man. Nee!! We hebben niet eens ge-zoend.” Hij kijkt me ongeloofwaardig met een schuin hoofd en zo’n Humberto Tan blik met van die quasi-verbaasde wenkbrauwen aan. “Ook niet in Antwerpen?”. “En ook niet toen hij je naar het station bracht?”. “En toen hij bij je “Op De Bank” bleef 'Overnachten'? ”, hij imiteert een overdreven stel aanhalingstekens.

“Nee. Neeee en Neeeeeheeeee! Jezus, hoevaak moet ik het zeggen? Het is mijn type niet! We hebben gewoon een beetje gekletst. En toen hij bleef slapen had ie spontane koorts. Iets met z’n verstandskies ofzo.”

Zelf was ik ook best verbaasd dat de beste man de volgende ochtend nog steeds opgekruld in de foetushouding op mijn bank bleek te liggen. En dat het als een heel slecht verhaal klonk hoorde ik nu zelf ook. Bijna geloof ik bij het zien van het heftig hoofdschuddende hoofd van mijn lief mijn eigen verhaal niet meer.

Mannen-en-vrouwen-vriendschappen. Het is altijd een ding.

Sinds onze Tindermatch werd beklonken met een roze tandenborstel in zijn en een blauwe in mijn appartement, heb ik geen stap meer durven zetten op dat mannenvrienden-vlak. Jarenlang kwam Buurman A met zelfgebakken chocoladecake op mijn verjaardag en eens in de zoveel tijd nodigde hij me uit voor een pannenkoekendate bij hem thuis. “Hij weet gewoon wat ik lekker vind” was niet de meest handige woordkeuze bij het uitleggen van de onschuld van onze vriendschap. Ik heb hem nooit meer gezien of gesproken. Eeuwig zonde.

Buurman B kwam ik meerdere keren in de week tegen in trein of op straat en ja, toegegeven, dat eindigde eenmalig in…………..een grand café voor een broodje zalm! Ja, ik zie het gewoon zo: Douwe Egberts houdt hele dure en overdreven reclamecampagnes om buren een beetje lief voor elkaar te laten zijn, maar bij mij gaat dat gewoon altijd heel erg vanzelf. Ik drink niet eens koffie. Kun je nagaan.

Vriend C, topfotograaf, oud-collega én vriend. Gouden vent! Fantastische gesprekken mee gevoerd. Filosofisch ook. Hij zou zelfs leuk kunnen kiten met die van mij. Doet zijn bloedknappe vriendin ook. Kan ik mooi een boekje lezen op het strand en Magnums met nootjes eten. Had best leuk kunnen worden.

Met deze vriend C heb ik nog één keertje af kunnen spreken toen we beiden nét onze huidige liefdes in ons leven hadden binnengelaten. “Wat komt ie dan doen?”. “Gewoon. Bijkletsen.” , “En een paar foto’s van mij maken”.

“Jaja, foto’s maken...”, “Naakt?”.

“Nee man! Natuurlijk niet. Idioot!”

“Voor op mijn LinkedIn.”, “Gewoon in bikini dus.” plaag ik.

Vriend C, nooit meer gezien.

Ik vind mijzelf koningin 'mannenvriendschappen zonder zoenen en zonder kriebels in de buik'.

Ok. Ok.

1 keeeeeertje. Met vriend D. Met een dronken hoofd. En – uiteraard! - zonder verkeringen. Er werden wat niet-vriendschappelijke-kusjes uitgewisseld. Ik beken. Maar, al vrij snel na die gezelligheid spraken wij de magische woorden: “Huh, wat zijn wij nu aan het doen!!!!!?”. Nouja, ik sprak de woorden uit en hij deed of hij het met me eens was. We schikten onze kapsels en kleding, ruimden snel zonder te praten de pelpinda’s en bierblikjes op en hij verdween uit mijn huis. En uit mijn leven. Nooit meer gezien. Zulke leuke jaren mee gehad.

Nu is ie vader geworden en voel ik me al schuldig richting zijn en mijn lief als ik hem op Facebook feliciteer met zijn kleine spruit.

Mijn evenknie zit op de bank. Iets met Max Verstappen en Rob Kamphues. Ik zet de boodschappentas op het aanrecht en leg alles op de juiste plek.

“Naaaaaa, wat me nu toch weer overkwam…” Ondanks mijn teaser blijft hij naar het beeldscherm staren en lijkt ie gehypnotiseerd door het snerpende geluid van de karretjes op tv. “Ik pakte dus een bakje Franse Magere Links Gedraaide Milde Kwark uit de koeling, komt er een man naast me staan en zegt ie: “Ben jij ook voedingsbewust?”, nou ik verstond die man dus niet, maargoed. Vraagt ie: “Wil je wat met mij drinken? Ooit? Dus ik zeg 'Nee! Nooit', en….. Jezus. Je luistert helemaal niet!”. Ik vervolg: “Dus ik zeg……….dus ik ben met hem mee gegaan naar zijn appartement en heb al die Franse Magere Kwark helemaal over zijn lekkere……”

“Mm hm” hoor ik verveeld vanuit de woonkamer.

Ik nestel me naast hem op de bank bij Max en bedenk me dat ik gewoon best trots ben op hoe ik mannen kan weerstaan. Mijn trouwe inborst.

Ik kan dat gewoon: vriendschappen hebben met mannen zónder gezeik.

Ik mis ze ook een beetje. Mijn vriendschappelijke dates met die bewuste mannen. Maar de gedachten dat mijn lief ook broodjes zalm gaat eten met zijn 'vriendinnen' die dan giechelend bij haar thuis foto’s van hem maken voor op zijn LinkedIn-profiel en daar zijn lievelingspannenkoeken voor hem bakken omdat ze zo goed weten wat hij lekker vindt……BAH! Ik voel echt een heeeeeel naar gevoel in mijn lijf opzwellen.

Een ‘bleep! bleep!’ verstoort mijn gedachten.

Zijn schermpje licht op en hij grist mij net iets te snel zijn dierbaarste speelgoed voor mijn neus weg. Max was blijkbaar toch niet zo interessant meer.

“Ik zag het wel hoor!”. Ik kijk hem furieus aan.

“KLOOTZAK! VERTEL OP! WIE IS “BATTERIJ OPGELADEN 85 PROCENT????”

Mannen en vrouwenvriendschappen. Het maakt het ergste in je los.