Column: van Jetje

Het is verdomd warm buiten. Mijn over elkaar geslagen benen plakken een beetje aan elkaar. De klamme hand van mijn lief op mijn blote been. Een klein kneepje in mijn knie. Ik scheur een stukje stokbrood af, doop ‘m in de aioli en stop het in mijn mond. In mijn handen krijg ik een grote Samsung telefoon gedrukt met op het scherm een zwart/wit foto. Het is een bijzondere, want het is de eerste die ooit van jou is gemaakt. Ik knijp mijn ogen samen om de afbeelding goed te bekijken, maar je bent onherkenbaar. Toch springen er tranen in mijn ogen. Ik ben blij om iets van jou te zien. Mijn mond lacht mijn tanden bloot. Mijn handen klappen en mijn ogen gaan alle gezichten aan tafel af. Iedereen knikt. Iedereen traant. Iedereen lacht.

Sinds die zomeravond ben je er elke feest- en verjaardag dat de familie samenkomt bij. Je houdt je maandenlang haast onzichtbaar, maar iedereen weet en voelt dat je er bij bent. We kijken regelmatig naar de plek waar je zit. We praten tegen je. Ik zing voor je en opa speelt zijn medley op de piano. Ik hoop dat jij het allemaal hoort.

Je neemt steeds meer ruimte in. Goedzo, kom maar op!

.................

Het is verdomd koud buiten. Mijn benen houd ik dicht tegen elkaar geklemd. Jouw handje in de mijne. Een klein kneepje in mijn vinger. Ik scheur een stukje brood af en stop het in jouw mond. In oma’s handen een telefoon voor de zoveelste foto. Maar ook dit is een bijzondere, want je eet brood, bij mij op schoot. Ik knijp mijn ogen samen om je goed te bekijken. Je bent zo herkenbaar. Familie! De tranen springen in mijn ogen. Ik ben blij om jou te zien. Jouw mond lacht jouw eerste twee ondertandjes bloot. Je klapt in je handjes en jouw ogen gaan guitig alle gezichten in de kamer af. Iedereen lacht. Iedereen is blij.

Iedereen is trots.

Ik ben tante. Van Jetje!