Column: Mamma-bootcamp en bubbeltjesplastic

Met mijn hoofd een tikkeltje schuin, kijk ik toe hoe mijn grote liefde mijn kledingkast uit elkaar schroeft en in stukken voorzichtig tegen de muur zet.

Toch gek; exact vier jaar geleden keek ik toe hoe een grote verliefdheid deze kast in elkaar schroefde en op een wiebelig keukentrapje mijn lampen ophing. Nu haalt mijn adonis ze weer van het plafond en wikkel ik ze voorzichtig in bubbeltjesplastic.

Ik ga verhuizen.

Na vier jaar ga ik mijn geliefde poppenhuisje en mijn o zo geliefde stad, verlaten. Ik voel me als een hoofdrolspeelster uit het TV-programma Grenzeloos Verliefd; een vrouw die voor de liefde haar land verlaat en het onbekende tegemoet gaat. Kan ik daar wel aarden? Zal het contact met mijn vriendinnen hetzelfde blijven? Word ik nog wel uitgenodigd voor spontane uitjes en zullen vrienden en familie in trein of auto stappen om mij op te zoeken? Dat mijn reis met het gehuurde verhuisbusje maar een halfuur duurt en die van de andere vrouwen twee hele dagen in beslag neemt, maakt voor mij geen verschil. Voor mijn omgeving wél. De “Aah joh, maar Utrecht is ook een heel leuke stad!” en: “Qua reistijd maakt het haast geen verschil, je bent er zo!” vliegen me om de oren. Maar het stelt me niet gerust. De clichés maken me zelfs een beetje boos. Ik houd van deze stad én ik ben hier nog niet klaar. Ruim tien jaar woon ik hier alweer. Na een jaar of twee ontstond onze navelstreng. Ik ging er naar het HBO, ging er uit als een malle, werd er verliefd, maakte er vrienden, woonde er samen, groette de bakker en de postbode en de dorpsgek, en zij groetten mij, ik dumpte er scharrels, werd er gedumpt, ik had er mijn hardlooprondje, vierde er de leukste verjaardagen en logeerpartijen met 5 man op 16m2, ik had er vele dates, mijn vaste kroeg, de allerfijnste huisarts, mijn lievelingswinkeltjes en al jaren een heel grote liefde: het stadspark.

Elk seizoen liep ik er kilometers naartoe, omheen en doorheen. Blij, verliefd of verdrietig huilend achter mijn zonnebril. In de zomer vierde ik er de liefde en het leven met wijn en stokbrood op een kleedje, met de blote voetjes in het gras en honderden mensen om mij heen die hetzelfde deden. In de winter keek ik toe hoe kinderen met sleetjes van de berg afgleden en hun vaders blij waren dat ook zij weer even mochten. In de lente werd het park nog mooier en genoot ik van mensen die voorzichtig hun jas uittrokken om hun witte huid weer bloot te stellen aan de eerste voorzichtige zonnestralen. En in de herfst - mijn seizoen - liep ik in de stromende regen onder de torenhoge bomen die allemaal verschillend van kleur veranderden.

Elk seizoen vond ik even prachtig en elk seizoen zat ik er op mijn bankje. Soms alleen, soms met een vriendin. Te mijmeren over later. Dat we hier, het liefst samen, met een dikke toeter zouden Mamma-bootcampen, picknicken met wijn en vieze luiers, wandelen met onze mannen die onwennig maar trots een draagzak op hun borst zouden dragen, kinderfeestjes en speurtochten zouden houden, hertjes zouden voeren en dat we later met onze rollator de heuvels af zouden rollen. Hop! de vijver in.

Ik verhuisde maarliefst vier keer binnen deze stad, maar dit huisje was mijn 'lievelings'.

Met een kwast veeg ik met grote halen mijn karakteristieke Ibiza-gele muurtje weer klinisch ziekenhuiswit voor de nieuwe huurder. Mijn adonis schildert in de slaapkamer mijn zelfgemaakte muurschildering over.

Met de witte verf verdwijnen zowel mijn identiteit als mijn vertrouwde huisgeur van wierook, kattenbak en vanillekaarsen uit de ruimte.

Mijn huis is mijn huisje niet meer. De spullen van de volgende huurder staan al in de gang opgesteld, te popelen om naar binnen te mogen.

Een lieve kus op mijn voorhoofd en een sterke mannenarm om mij heen. “Je mag best verdrietig zijn.”

Het startsein om de sluizen open te zetten. Een dikke traan valt op het dashboard van de verhuisbus. We rijden langs het park de stad uit.

Op naar het tropische OekieboekieUtrecht.