Column: Oilily en ABC’tjes

Mijn moeder is zestig geworden. Zes-tig!

En dan ga je als kinderen met de tong uit de mond nadenken over een passend cadeau. Bij zo’n mijlpaal kom je niet meer weg met kleffe Merci of een orchidee van Albert Heijn. We schurkten al bijna tegen het idee van een eigen lied of ABC’tje, toen er een fotoshoot werd geopperd. Een foto met ons, de kinderen, erop. Moeders is gek op foto’s. En ook wel een beetje op haar kinderen. Gouden combi dus!

Hop, aanhang ook op de foto, want de vrouwelijke draagt haar zeer gewenste eerste kleinkind en de mannelijke, waar ik na duizenden rampdates eindelijk op ben gestuit, betekent nog meer gewenste kleinkinderen. Dus vastleggen aan de ketting en op de kiek die handel!

“Maar wat trek ik dan aan???” was de vraag van de mannelijke aanhang. “Ach meid, het is geen modeshow”, zeg ik nonchalant. “Mamma wil ons gewoon zoals we zijn. Trek iets aan waar je je lekker in voelt”, praat ik een vrouwenblad na.

De volgende dag loop ik in blinde paniek door de stad; ik moet iets leuks hebben, iets met een print. Iets kleurrijks. Iets wat die foto een beetje opfluft. Iets wat ik als overtuigd zwartdragende nooit draag. Iets wat ik dus eigenlijk niet ben.

Juist. En dan is de periode rondom de feestdagen niet de meest ideale tijd om tussen al het zwart velours, zilver, goud en donkerblauw, een kleurrijk item te scoren kan ik je vertellen.

Ik heb een déjà vu en zie mijzelf als meisje van zeven in het Oilily-tijdperk met geel/oranje/groen/rode pofbroeken, frutsels, stippen en kwastjes, op zoek gaan naar effen zwarte truitjes en bruine strakke paardrijbroeken (I know…). Met een zuchtende en steunende moeder in mijn kielzog.

Zoeken naar een speld in een hooiberg.

Net als vandaag.

Zónder kleurrijke kleding, maar mét een chagrijnig smoelwerk kom ik thuis bij manlief en plof dramatisch op de bank. “Ja kut hee, nu moet ik dus als mezelf op de foto!”. Hij zegt niks, loopt in alle rust naar de stereo-installatie en zet een bekende melodie op. Snoeihard.

Hè gat, Jeroen van der Boom. Ik trek een vies gezicht. “Kon je niets anders kiezen??”

“Nee wacht! Wacht! Nu! Let op, komt ie!” Hij steekt een vinger in de lucht en kijkt naar de muziek die in de lucht hangt.

“Is wit in de mode draag jij zwart.

Iedereen zou zich schamen, maar jij bent zo”