Column: huidschilfers en schaamhaar

Een terugkerend onderwerp in mijn columns: sporten.

Mijn uitgezakte lijf en geest schreeuwen om lichaamsbeweging. Echter, in tijden van persoonlijke financiële crisis zijn de keuzeopties dun gezaaid. Na kort onderzoek kwam ik uit op de sport waarvoor je eigenlijk geld toe zou moeten krijgen. Omdat je je begeeft tussen (andermans) huidschilfers, urine, voetschimmels en schaamhaar; zwemmen.

Ik zwem dus.

Een á twee keer per week neem ik een duik in bovengenoemde. In een bad waar het badwater bloedjewarm is, waarschijnlijk zodat je niet kunt voelen wanneer een van je medezwemmers aan het plassen is. Jaaa mensen, aan alle luxe is gedacht.

Omdat ik alleen mijn A-diploma heb, houd ik het bij de schoolslag. Gaat me goed af. Met lange halen ben ik binnen 6 slagen de lengte van het zwembad overgestoken. Als ware ik Doutzen in een sexy parfumcommercial.

In. My. F*ck*ng. Dreams.

Doutzen heeft dat zonverwarmde zwembad op dat dak van een New Yorks 5-sterrenhotel met panoramazicht over de hele stad voor zich alleen. Bij háár zwemmen er geen huishoudbeursvrouwen met gele badmutsen in setjes van 3 in een slakkengang om Doutzens schoolslag te belemmeren. Bij mij trekt er bij elke slag een andere badmuts haar mond open; “Jaa echt, ik snap het niet hoor, ik kom weer aan en dan val ik weer af en dan kom ik weer aan.” Waarop Badmuts II antwoordt: “Je moet gewoon kleinere porties eten, dat doe ik ook,” ondertussen neemt ze een grote portie van het badwater.

Ik haal tegen alle verkeersregels rechts in en prik daarbij met mijn oudroze gelakte teennagel in het oor van een man. Ik had hem niet gezien. Laten we zeggen dat zijn schedel nogal op ging in de omgeving. Hij crawlt op zijn rug in een tempo dat perfect bij zijn leeftijd past. In een rechte lijn. Denkt hij.

Dat hij de contouren van het gezicht van Willem Alexander aan het crawlen is heeft de beste man niet door. Gefrustreerd kijk ik op de klok; ik heb nog geen twintig minuten gezwommen.

Deze sport schiet zijn doel voorbij; slechts een paar calorieën lichter, maar kilo’s aan frustraties zwaarder klauter ik het zwembad weer uit en loop ik stampvoetend in een druipende bikini naar de badmeester.

“Ik. Wil. Mijn. Geld. Terug!”