Column: Beet bij de duizendste date

Routineus klik ik op het knopje ‘Reactiveren’. Ik doe dit namelijk niet voor het eerst; een profiel aanmaken, deactiveren, reactiveren, deactiveren en weer….juist. Mijn profiel van anderhalf jaar gelee staat nog vol met tekst en foto’s uit mijn desperate periode. De periode waarin ik vond dat ik verdomme toch geen Quasimodo-look-a-like was en toch ook een leuke vent aan mijn zijde verdiende? Ik was helemaal klaar met mijn restaurant-, vakantie-, leuke uitjes- en seksloze (oh nee, dat is niet helemaal waar..) leventje. Dus ik ging daten. Als een malle. De 998 dates mochten niet baten. Godzijdank bleef ik kritisch op de mannen. Dus kocht ik maar een poes. Waar ik overigens geen seks mee heb, restaurants mee bezoek, vakanties mee boek of dagjes mee naar Antwerpen ga hoor.

Ik klik mijn huidige profieltekst aan en houd 1 minuut lang met mijn wijsvinger de Backspace knop op mijn toetsenbord ingedrukt. Weg ermee! Ik ben niet meer desperate. Neen, ik voel mij heel anders dan eerdere keren. Ik voel me weer leuk gezelschap voor een stoppelbaard. Mijn instelling is nu meer ‘Yes het wordt lente!’, in plaats van de ‘Kut het wordt lente’ modus waar ik nog niet zo lang geleden in verkeerde.

Letterlijk low profile dus: geen profieltekst, alleen de typische datingsitefeitjes (Welke talen spreek je? Gebarentaal en mime. Wat weeg je? ‘60’…eh…..nee ‘58’ kilo en: Jouw eetvoorkeuren? Ik vreet alles wat los en vast zit, dus kies ik de optie: ‘Ik eet alles’. Ohnee, kut. Straks zien ze Shrek voor zich. ‘Gezond’. Ik kies ‘gezond’.) en een paar foto’s.

Terwijl ik foto’s aan het selecteren ben, ploppen er rechtsonder in beeld foto’s op van mannen die mijn profiel op dat moment bekijken, een digitale flirt sturen of mij tot hun favoriet maken. Op basis van geen tekst en nog geen foto’s. Eigenlijk op basis van niks dus. Nou, dit geeft de burger moed! I feel very special, thanks!

Totdat, laten we hem Harold noemen, Harold opplopt. Leuke kop op postzegelformaat. Ik klik zijn kop aan en beland op zijn profiel. Goede tekst, goede profielfoto. Paar twijfelachtige resterende foto’s (heeft hij eigenlijk wel tanden? Is hij wel 1.80, of formaatje Wesley Sneijder?), maar het voelt wel leuk.

Binnen 5 minuten zijn we aan het chatten, binnen een half uur hebben we nummers uitgewisseld en binnen 7 uur heb ik hem voor het eerst aan de telefoon. Het profiel op de datingsite heb ik weer opgeschort, ik heb immers maar energie voor 1 (potentiële) man en deze lijkt leuk.

Een week later wacht hij me op een centraal station op. En net als bij die andere 998 dates, zie ik het in de eerste 10 seconden: Neeeeeeeeeeeeee. Capslock. Uitroepteken.

Dit zeg ik natuurlijk niet. Nee, ik zeheg: ‘Hè hè, leuk hoor. Waar gaan we heen?’

Wesley…ehhh…Harold en ik lopen door smalle drukke straten naar een plek om te lunchen. Het begint keihard te regenen. In het restaurant pakt hij de lunchkaart. Wat een kleine handen. Mijn handen lijken wel een vingerkoot groter. Ik werp een snelle blik onder de tafel; onze voeten lijken evengroot. Wat was dat ook alweer met mannen met kleine handen? Of grote voeten? Of waren het nou grote neuzen? Die had hij trouwens wél.

Enfin. Het leuke telefoongesprek, de zeer goed gekozen profielfoto, de daarmee samenhangende verwachtingen; het blijkt een deceptie, dat is duidelijk.

Lopende door de stromende regen langs de roodverlichte ramen met dikke negerinnen en porseleinwitte dunne Oostblokmeisjes, probeer ik hem voorzichtig duidelijk te maken dat ik weer richting huis wil. Alleen. Hij snapt het niet. Wat ik dan wel weer snap.

Thuis pak ik een warme douche, trek een joggingoutfitje aan en nestel me op de bank. Om mijn profiel definitief van het internet te verwijderen.

*Pling pling*, mijn telefoon trilt erbij. ‘Je hebt een match!’. Och god. Tinder. Ik heb Tinder nog op mijn telefoon staan! 30 minuten later hebben we nummers uitgewisseld, 10 dagen later kussen we elkaar, na een succesvolle zononvergoten eerste date, voorzichtig op een parkeerterrein, en exact 3 maanden later staan we samen op Schiphol.

Ha!

Beet!