Column: Blauwalg en vrouwenblaadjes

"Als je onbewust altijd kiest voor een man die niet echt voor jou wil gaan, heb je zelf ook moeite met intimiteit," mijn ogen worden vastgezogen op het papier van het vrouwenblaadje. Mijn handen daarentegen willen het vrouwenblaadje ver weg in de vijver gooien. Dat de blauwalg er lekker van mag genieten.

"Je kiest iemand met wie een gelijkwaardige relatie niet mogelijk is. Je trekt nou eenmaal mannen aan die je jezelf gunt." Ik tel mijn eigen ervaringen na in mijn hoofd; minstens vijf.

"Zo'n foute verliefdheid kan ons allemaal weleens overkomen, maar wanneer het drie keer gebeurt is het een patroon." Ah, top.

Voordat ik dit vrouwenblad opensloeg, kon ik na elke mislukte hechtingspoging nog zwelgen in zelfmedelijden, alsin: Wat een pech wat een pech, de liefde lijkt niet voor mij weggeleggg. Maar nee, het is dus een p-a-t-r-o-o-n.

Hoe kan het dat ik mijzelf al van kinds af aan uitteken op een strand met een hond, drie koters, een bal en een boomlange man aan mijn zijde, maar mijzelf die man, die bal, die hond en die drie koters onmogelijk maak?

Nu ik erover nadenk doe ik daar eigenlijk al jaren verdomd goed mijn best voor, en is het een sluimerend talent geworden.

Eentje waar ik graag afstand van doe.

Het vrouwenblad somt - om mij in de toekomst te behoeden - vier populaire 'verkeerde' mansoorten op. Behalve in de categorie 'de bezette man', kan ik elke man waaraan ik mij heb gebonden of heb willen binden, in een van de andere drie verkeerde mansoorten categoriseren.

Zo hield ik mijzelf 3,5 jaar op met 'de charlatan', woonde ik samen met 'de vagebond' en liep ik regelmatig warm voor 'het vleugellamme vogeltje'. Mannen die aantrekken om vervolgens weer af te stoten en vice versa, mannen die zo'n leuk leven hebben dat ze mij er niet zo bij nodig lijken te hebben, en na een jaar verkering nog steeds in de ik-vorm over de toekomst praten, en de vrijbuiter die dagelijks minstens 2 blowtjes opsteekt en geen idee heeft wat hij met zijn leven wil.

Woest aantrekkelijk. Als je je eigenlijk niet durft te binden.

De mannen die de rode loper voor mij uitrolden, met liefde en geduld de pijn uit mijn lijf en geest wilden masseren en met mij durfden te fantaseren over drie kinderen, een strandhuis, een hond en een bal, die vind ik stiekem doodeng en gooi ik het liefst met de ogen stijf dichtgeknepen bij het vrouwenblaadje in de vijver met blauwalg. Dat de andere vrouwtjes er maar van mogen genieten en hun handjes dicht mogen knijpen met deze fantastische vangst.

Maar ik, met mijn hardnekkige amoureus-destructieve patroon, ben nog niet opgegeven zegt het vrouwenblaadje; mijn hersenen zijn namelijk in staat om die hardnekkige patronen, zonder levenslange psychotherapie, om te zetten; ik zal mijn stinkende best moeten doen om op mannen te vallen die mij wel rust, liefde en stabiliteit kunnen bieden.

Trillend van angst spring ik met dichtgeknepen neus en ogen, de vijver weer in.