Column: Brugpiepers en chocola

Het moeilijkste moment is na het werk, voor het koken. Repen chocola gaan erin. Turks brood met Feta-dip en Buggles met smeerkaas. Als ik er alleen al naar kijk voel ik me 20 kilo zwaarder en kan ik alleen maar hopen dat het bikiniseizoen nog mijlenver ligt. En dat ligt het, dus ik eet het. Allemaal!

Op één avond.

Hardlopen komt er niet van, ik vind dat er sneeuw ligt.

De 50 squats die ik elke avond deed - die ik bijna elke avond deed. Die ik heel af en toe op een avond deed – doe ik niet meer. Ook het wekelijkse uurtje BodyBalance schiet er wekelijks bij in.

’s Ochtends hijs ik mijzelf in een wijd vallende trui boven een strakke elastische skinny tregging en ga ik naar mijn werk. Ik heb extra kettingen om mijn nek gehangen en iets meer moeite gestoken in het stylen van mijn haar. "Gave broek!", “Wat zit je haar leuk!”, “Coole ketting!”. Ik voel me een tientonner gepropt in een gave nepleren broek, met een coole ketting om mijn nek. Mijn haar is bij mijn eerste voorzichtige stap buiten de deur al ingekakt. Stom haar.

Acht uur later sta ik in een streng gereformeerd zwartekousendorp in de vrieskou bij de bushalte te wachten op mijn vervoermiddel. Gloeiendegloeiende, wat koud zo’n tregging! Ik vries weg en mompel een batterij aan scheldwoorden in mijn Atheïstische sjaal.

Mijn bovenbenen, billen én blaas vervloeken mijn onderkledingkeuze. Maar hey! Who cares? I feel fat, en dan is élk kledingstuk dat lekker zit, weer of geen weer, geoorloofd.

Twee bebrilde streng gereformeerde brugpiepers staan met hun brugpieperrugzak tot in de nek, iets verderop met hun degelijke fiets in het weiland aan de overkant. Te wachten. Denk ik.

Ze roepen iets. Naar klasgenoten. Denk ik.

Ik kijk hoopvol naar de kant waarvandaan het brrrrrrrusje moet komen. Fuck.

Duurtlangduurtlangduurtlang!

“Lekkere reeeeeet!!! Lekker kontjeeee!!!!”. Ik draai me om en kijk recht in het gezicht van de lelijke, bebrilde brugpiepers met pokdalig gezicht. Ze zwaaien uitbundig, schreeuwen nog een keer een compliment van hetzelfde kaliber en fietsen, wiebelend door de veel te grote rugzak, uit mijn zicht. Naar moeders met dampende thee en knapperige koekjes.

Dat geschreeuw was niet naar een klasgenoot, maar naar mij en mijn Repen-chocola-Turks-brood-met-Feta-dip-en-Buggles-met-smeerkaas-kont.

HA!