Column: Vrouwenliefde

“Als je het gemakkelijker vindt mag je je ogen sluiten.”, zegt hij. Ik sluit mijn ogen. De andere mensen in de kring doen dat ook. Gok ik. Hoop ik.

“Ik weet zeker dat jullie allemaal wel een moment hebben meegemaakt met iemand, waarop je je heel geliefd voelde.”, vervolgt hij. Ik voel mijn ooghoeken al prikken. Hè fuck, ik doe hier toch aan mee omdat ik niet bij mijn gevoel kan komen?!

“Met wie en wannee…”, Jajajajajajaja ho maar! Ik weet alláng met wie en waar en wanneer ik mij geliefd voelde. Dikke tranen rollen over mijn wangen.

Of het blije of verdrietige zijn weet ik nog niet.

“Denk maar even goed terug aan dat moment en dan vraag ik jullie straks het moment met elkaar te delen.”.

Ah Tóp! Dan zak ik nog even lekker verder weg in mijn emotie, oké?!

Met mijn ogen gesloten komt het moment weer verdomd dichtbij; ik ruik weer wat ik rook, ik voel weer wat ik voelde.

Het liefst gooi ik mijn ogen wijd open, maak ik een dijenkletser van een grap en vraag ik of ik voor iemand automatenkoffie kan halen. Of automatenthee. Zodat ik weg kan bij dit gevoel. ‘Vermijden’ noemen ze dat hier, koffiehalen.

Het was op een zondag. Met een krullenbol dit keer. Mooie blonde halflange krullen.

We konden die middag allebei niet slapen.

Niet heel gek, het was nog middag. En licht buiten.

Ik lag alleen in het tweepersoonsbed. Netjes aan ‘mijn kant’, voor de kijkers links.

Krullenbol ‘sliep’ in de kamer naast mij. We waren alleen in het grote huis. Degene die ons bond, onze menselijke schakel, was in de stad.

Onrustig lag ik wat te draaien. Op mijn rug bleef ik even liggen en ik staarde naar het plafond. Verdomme, het was veel te licht om te slapen. Maar ik wilde energie sparen voor de vermoeiende middag die nog komen ging.

Ik hoorde dat krullenbol ook wakker was. Waarschijnlijk opgewonden voor diezelfde middag. Ik hoorde wat hardop gepraat alsof er een speech geoefend werd in de kamer naast mij.

Ik gooide het dekbed van me af en sloeg mijn naakte lijf in een wit zomers laken. Stilletjes sloop ik naar de deur van de kamer naast mij. Mijn lijf boog ik zo dat ik mijn linker oor er tegenaan kon leggen.

De nieuwbouwhuislaminaatvloer onder mijn voeten maakte een krakend geluid bij deze nieuwsgierige move. Shit! Onmiddellijk. God. Straft.

Ik hoorde wat er gezegd werd, maar verstond het niet. Toch verscheen er een grote lach op mijn gezicht. Een kriebel in mijn buik.

Met de knokkels van mijn rechterhand tikte ik zachtjes maar hoorbaar voor krullenbol, twee keer op de deur.

“Annebeth…!” het werd zacht gezegd, maar ik hoorde blijheid en verrukking in de stem. Voorzichtig opende ik de deur. Het was stikdonker in de kamer. Het rook er zoet.

Grote ogen keken mij nieuwsgierig aan wat ik kwam doen.

Zelfverzekerd liep ik af op het bed en de grote ogen die maar niet van mij afweken.

Haar armpjes schoten meteen omhoog.

Als een aapje in een trappelzak wurmde ze haar lijfje om mij heen. Een rood wangetje op mijn schouder. Samen liepen we naar de kamer met het grote bed. Ik gooide haar speels op de rechterhelft van haar vader en ging weer terug op mijn plek. Snel klom ze op mijn buik en vlijde haar lijfje op het mijne. Haar rechteroortje op mijn linkerborst. Haar armpjes boven haar hoofd gekruld. Haar snelle hartslag vond de rustige mijne. Haar ademhaling werd trager. Het linker duimpje verdween in haar tuitende mond. Voor even werden we één.

Blij en geroerd dat ik dit gevoel mocht ervaren, met een kindje dat niet eens het mijne was; er werd geschiedenis geschreven in dit bed. Of toekomstmuziek. Totdat ineens de deur openzwaaide.

Hij hield het knalroze zwempakje met het prijskaartje er nog aan omhoog;

“Gelukt ladies!”