Mini vakantiecolumn nr. 10

Dampende dozen

Het is tijd voor het laatste avondmaal. Morgen ga ik naar huis.

Na het Duitse fabrieksijs van vanmiddag heb ik niet zo’n honger meer, dus ik vul een kom met 4 verschillende soorten sla. Zonder dressing, want die hebben ze hier niet.

Om het weg te krijgen tap ik thee uit één van de vier theetanks. De verkeerde tank, zo blijkt.

Ik zag het potverdorie al aan de kleur en aan het naambordje; dit is geen 'thee-thee'.

Toch tapte ik mijn glas vol. Tot de rand.

Gatverdamme, dit smaakt naar een warme variant van Roosvicee Stop. Die tegen diarree.

Vol zelfmeelij sjok ik met mijn laatste culinaire traktatie naar buiten. Daar gooi ik zo onopvallend mogelijk mijn thee tussen de struiken en kies ik een mooi bankje uit in de regen.

Terwijl ik met een vork in mijn droge sla zit te prikken, gebeurt er iets wonderbaarlijks; er rijdt een pizzakoerier het zuiver vegetarische vegane bioterrein op!

Ik wrijf in mijn ogen, knijp mijzelf pijnlijk hard in mijn arm en slaak een kreetje van geluk.

Om mij heen slechts verbaasd lachende Ayurvedamensen.

Inderdaad, dit moet een misverstand zijn. Óf een geniale grap van mijn broer, die mij vanaf het zonnige Corfu op mijn laatste avond een zuiver vette fabriekspizza gunt. De schat.

Het blijkt uiteraard een pijnlijk misverstand. Óf de slechtste grap van mijn broer;

zo zelfverzekerd als de koerier het terrein 5 minuten geleden op kwam rijden, zo verbaasd komt hij met de stapel dampende pizzadozen weer naar buiten.

Huilend kijk ik toe hoe hij met mijn 5-sterren diner het terrein weer afrijdt.

De echte wereld in.