Mini vakantiecolumn nr. 9

Ich habe es nicht gewusst

Op de eerste dag van deze tropische vakantie, vertelde de vrouw van de receptie mij dat er in het bejaardendorp verderop, lekker Italiaans ijs wordt verkocht. Dit ben ik op mijn laatste middag hier nog niet vergeten. Sterker nog; volgens de stralende blik in haar ogen, moet dit de highlight van deze vakantie worden.

Ik kan niet wáchten om mijn smaakpapillen te trakteren op smaaksensaties die ze al dagen niet meer hebben geproefd. Heel even fantaseer ik dat ze er ook tonijn-, spareribs- en Martini-ijs verkopen.

In mijn eentje loop ik over stille kronkelende weggetjes langs bosjes en weilanden op weg naar het bruisende centrum. Iets waar ik in mijn eigen woonplaats vol dealers en creaps, op welk tijdstip dan ook, geen enkele moeite mee heb. Maar in het grauwe Duitsland, tevens het Hollywoord van de crimi’s, is dat tóch anders; ik zie ik in elke passerende dikke Duitser een potentiele moordenaar of verkrachter.

In de verte komt er eentje mij tegemoet lopen. Hij draagt een Zwitsalgeel T-shirt om zijn grote lijf. In de tijd die ik nog heb, rek ik preuts de pijpjes van mijn korte spijkerbroekje wat uit en vraag ik me ineens af of mijn shirtje niet te strak of te bloot is.

Ach natuurlijk, een Zwitsalgeel T-shirt; opeens herken ik de man uit de eetzaal van het Yoga-oord.

Met glimmende oogjes kijkt en wijst de man enthousiast naar mijn borsten. Ik ben even van de leg, maar begrijp ineens dat hij denkt dat er ‘OM’ op mijn shirtje staat. Eén of andere Boeddhistische, Hindoeïstische , Indiase mantraterm die ik ook overal in het Yoga-oord tegenkom. Met bloemblaadjes eromheen enzo.

Alle Duitse crimi's overboord gooiende, span ik mijn shirtje nog wat strakker om mijn borsten om hem een blik op de échte tekst te geven: "That's awesome!". Ik lees het hem overdreven articulerend, langzaam en luid voor om te bewijzen dat ik dus mooi niet met een yogaterm op mijn T-shirt rondloop. Wat denkt die man wel.

In het bejaardendorp waar ze maar 1 kledingzaak, 1 supermarkt en 1 café hebben, is de ijssalon niet moeilijk te vinden. Ik knal er eigenlijk direct tegenop. Bij een getatoeëerde Duitse man met een Hells Angelsstaart in de nek, bestel ik een hoorntje met twee bolletjes ijs.

Duits fabrieksijs. Zo bleek toen ik twee minuten later al ijsetend werd toegeschreeuwd vanaf de andere kant van de straat door een Italiaanse ijscoman: "Ons ijs is veel lekkerder!".

Het hele terras kijkt nieuwsgierig naar mij om. Ik geloof de Italiaan op zijn woord en voel me lullig. Ik schreeuw hem én het volle terras in mijn beste Duits de woorden "Sorry, aber ich habe es nicht gewusst!" toe.

Iets wat je in een Duits rollatordorp vooral niet te hard moet schreeuwen.