Mini vakantiecolumn nr. 8

Een groepje mannen zoals ik

Het regent buiten, dus vrijwel iedereen zit tijdens de brunch binnen in de eetzaal. Toch zit ik op een paar mensen na, in mijn eentje aan een enorme eettafel met heel veel lege stoelen om mij heen. Opkijkend van mijn broodje jam zie ik ze ineens; een groepje mannen zoals ik!

Ik bedoel: een groepje mannen, maar dan zoals ik! Normaal gekleed enzo!

Het blijkt een televisieploeg. Ik merk dat ik mij een beetje vereerd voel als deze normale televisieploeg bij mij aan tafel komt zitten. Twee seconden later bedenk ik me dat ik aan de enige tafel zit waar überhaupt nog lege stoelen staan en is die euforie voorbij.

Ha, maar ze kijken wel!

Misschien val ik hen ook op en zien ze in mij een interessant item, zoals: ‘Yoga ist für alle Menschen!’

Ik wissel een korte blik met de razendknappe cameraman en kan alleen maar hopen dat er geen Ayeurvedisch zaadje tussen mijn tanden zit.

Potverdomme ik doe het weer. Ik probeer weer contact te maken met de knapste aap op de apenrots. In zijn en mijn belang prop ik snel mijn broodje jam naar binnen, klap de laptop dicht en ga in de boomgaard liggen. Mijn lievelingsplek deze vakantie. Onder andere omdat ze er onder de fruitbomen geniale ligstoelen hebben neergezet die, als je niet oppast, vanzelf kantelen in een ligstand. Dat overkwam mij op mijn eerste avond.

De toon was gezet.

Terwijl ik balancerend op het kantelpunt bedenk wat ik deze dag eens zal gaan doen en gelijkertijd mijn buikspieren train, ligt er iets verderop in de boomgaard een man. Gekanteld.

Hij trekt mijn aandacht;

hij ziet er normaler uit dan de andere mensen hier, maar ik zie al snel dat ook hij besmet is met het virus. Hij oefent een rare choreografie met alleen zijn handen.

Fijn, hij pakt me ook nog mijn boomgaard af!

Ik gooi mijn gewicht ietsiepietsie naar achteren zodat ik alleen nog maar de lucht zie en vouw mijn handen onder mijn hoofd.

Oja, mijn program. Vandaag krijg ik een 'heidepakking' in het 'Rosenbad'. Geen idee, maar het klinkt lekker. Ik associeer deze omschrijving van de reisorganisatie met een wellnessbehandeling in de frisse buitenlucht. Afgetopt met een warm mineraalbad met rozenblaadjes.

Fris, fruitig en relaxed.

Deze plek staat immers bekend om gezonde waterbronnen en de schone buitenlucht.

Ging ik daar even de stinkende mist in, zeg!

De heidepakking vindt inderdaad plaats in het Rosenbad; een oud gebouw in het 'centrum' van het bejaardendorpje op 15 minuten lopen van het 'hotel'.

Een vrouw met zeer veel mannelijke hormonen in het lijf haalt mij op uit de wachtkamer.

Met een zware stem commandeert ze mij in het Duits om al mijn kleding uit te trekken en daarna naar de grote ruimte te komen. Een beetje onzeker loop ik even later in mijn nakie een soort slachterij in; een grote kille en geheel betegelde ruimte.

Ze kijkt tevreden en wijst naar een koud ogend stalen bad. Een soort voederbak voor koeien.

Ik kijk haar vol twijfel aan. Ja, ze wil echt dat ik erin ga zitten.

Ik zwiep mijn benen over de hoge rand en ga met mijn lijf op het koude staal zitten. Ik houd me onzeker vast aan de twee handgrepen aan beide zijden van de stalen veevoederbak. Die zitten er waarschijnlijk niet voor niets.

De vrouw draait wild aan een piepend wiel en er stroomt met veel lawaai en heel veel stank heel veel liter warme stront????? het bad in. Alleen mijn gezicht heeft geluk en ontspringt de dans. De vrouw buldert om de verbazing en het vleugje afgrijzen op mijn gezicht en loopt de ruimte uit. Ze laat mij alleen achter in een warme bak modder dat stinkt naar poep en schreeuwt van om de hoek dat ze zo weer even komt kijken.

Net op het moment dat ik onwel denk te worden, komt ze weer de hoek om. Ze dept met een doekje mijn gezicht als het vet van een stuk vlees en loopt weer weg.

Ik druk mijn heupen iets naar boven en bekijk mijn lichaam dat onder de bruinzwarte modder zit. Alsof ik uit de Greenpeace commercial met die vogels kom, of uit een geile videoclip; een superglad en glimmend lijf. Wel gaaf eigenlijk...

...als het chocolade was geweest.

Je kunt mopperen wat je wilt, maar haar gevoel voor timing is goed. Ze legt een hartkoeler op mijn linkerborst als ik aangeef bijna dood te gaan van de hitte en trekt me als ik er écht genoeg van zeg te hebben, aan mijn linkerarm omhoog. Ze tovert met een douchekop mijn lichaam weer naakt en wijst mij een douchehok waar ik als een pasgeboren hertje naartoe glibber.

Ik boen mijn lijf en met een borsteltje schrob ik de modder onder mijn nagels vandaan. Ondertussen hoor én ruik ik hoe zij in de slachterij mijn moddersporen wegwerkt met agressieve schoonmaakmiddelen. Ik spoel de plekjes waar haar douchekop godzijdank niet geweest is, schoon en word geroepen of ik klaar ben. NEEEEEEE!!!!

"Ja."

Ik moet op een soort ziekenhuisbed gaan liggen en word in allerlei handdoeken en dekens ingebakerd. Ik kan geen kant meer op en begin te zweten als een otter. "Dan trekt de modder goed in de huid. Je mag pas na minimaal 2 uur weer douchen."

Ja zeg hee, we gaan over een uurtje eten en ik STINK NAAR POEP!

Ze draait in één moeiteloze beweging een kookwekker naar 20 minuten en verdwijnt.

<tikketakketikketakke> Ok. Top. En nu? Komt ze zo terug, of wat? <tikketakketikketakke> Pfoeee, ik heb honger.... <tikketakketikketakke> Ik ga straks dus écht die eetzaal niet in hè. <tikketakketikketakke> Komt ze zo nog terug of wat is de bedoeling? <tikketakketikketakke> Jeeeees's wat heet!! Nouja, het zal wel goed voor mijn huid zijn...zoiets mompelde ze net. <tikketakketikketakke> Hmmm, ik lig eigenlijk wel lekker nu. <tikketakketikketakke> Ik zou zo een lekker tukje kunnen doe..*TRRRRRRRRRIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIINNNNNNNNNNNGGGGGGGG*

OK. Komt ze...? Ja toch, ze komt zo terug om mij weer los te maken. Tóch?

Met alle zintuigen op scherp blijf ik nog 5 minuten doodstil liggen. Moet wel, want ik kan nog steeds geen kant op.

OK, ik geef het op. Ze komt niet terug. Ik worstel me uit drie dekens en 6 handdoeken, kleed me aan en probeer er nog iets fris en fruitigs van te maken. Ik loop naar de centrale hal en kijk nog even om mij heen om te zien of zij hier ook is. Dan kan ik haar nog even bedanken en gedag zeggen. Ik hoor vanachter twee klapdeuren bekend gebulder en krijg er kippenvel van. "Klootzak."

Ik loop linea recta naar mijn kamer. Ik voel me muf, heb honger en mijn huid jeukt als een malle. Ik graai een kruimelige ontbijtkoek uit mijn koffer en scheur gretig de verpakking open.

"Eet smakelijk Swami."