Mini vakantiecolumn nr. 6

De mannenradar

Met mijn nieuwe belbundel besluit ik mijn moeder even te bellen om te zeggen dat ik nog leef. Ik bel eigenlijk nooit tijdens een vakantie, maar aangezien moeders dagelijks Twitteraccounts checkt om te kijken hoe de vlaggen van de kinderen erbij hangen, zal ze na mijn vakantiegezeik wel van de halfstokvariant uitgaan.

Wat telefonische toelichting mijnerzijds kan ze dus wel gebruiken.

Na een korte samenvatting vraagt ze: “Praat je daar eigenlijk weleens, of is dit gesprek een van de eerste keren?”

Verrrrdomd, ze heeft een punt! En ik ben ineens verbaasd dat er überhaupt nog geluid uit mijn mond komt; mensen lopen hier alleen of in een groepje, stoïcijns van de ene naar de andere yogales zonder te reageren op mijn knik of groet. Ik kom uit het oosten des landsch. Daar nemen we onze hoed nog af en groeten we elk paard met wagen middels een lichte buiging van de knietjes en een knikje met het hoofd.

Vinden ze me stom? Niet aardig? Een tutje? Hoort het niet groeten van tegenliggers soms bij hun Leben§tiel? Heeft Swami hier een aandeel in?

Zelfs na drie dagen in een totaal andere omgeving zonder maatschappelijke druk, ben ik dus nog net zo onzeker als thuis. Ik ben sowieso geen steek veranderd. Ook al ging ik niet op vakantie om te sjansen, mijn mannenradar werkt zelfs hier op volle toeren. Sterker nog, mijn radar vindt het hier juist een veel grotere uitdaging om tussen al deze rare types net die ene goodlooking man te detecteren.

Mijn ego groeide dan ook toen de goddelijke jonge yogaleraar met de mooie tattoo en de sexy mannenknot in de textielsauna naast mij kwam zitten en zelfs de moeite deed om in een soort Engels tegen mij te praten. We pakten samen een verkoelende douche en hij bood aan om mij de laatste dag naar het station te brengen. Hij schijnt zelfs af en toe de muren van de gastenkamers een schilderbeurt te geven.

Meer muggen en spinnen doodslaan dus, de komende nacht!

Allemaal leuk, aardig en vleiend; mijn ego knakte helaas weer toen de goddelijke jonge yogaleraar mij diezelfde dag bij het avondeten niet meer herkende. Pfffff met z'n mannenknot.

Op de eenalaatste dag durf ik tijdens het ontbijt in de grote eetzaal mijn IMac tevoorschijn te halen uit een tas. Een plastic tas!

Jaaaa, ik word de laatste dagen een beetje rebels merk ik. Dit uit zich onder andere ook in het vasthouden aan mijn eigen kledingstijl en in mijn bezoekje aan de plaatselijke EDEKA.

De supermarkt.

Na een paar dagen op water, thee, groenten en yoghurt geteerd te hebben, smijt ik rebels een sixpack vruchtensap, een KitKat en een zakje chips op de laufende band. Het is verdomme wel vakantie ja!

Ik twijfel nog even of ik een broodje Spaanse ham zal bestellen, maar ik denk dat KitKat al dubieus genoeg is in dit ‘respect voor dieren-oord’.

Op de terugweg van de supermarkt, zie ik tussen de rollators door een goedgeklede jonge vent een krantje lezen in het park. Mijn mannenradar schrééuwt het uit: "loop erlangs, loop erlangs!!!" Dus dat doe ik.

Hij kijkt eventjes op vanachter zijn krant om vervolgens rustig weer verder te lezen.

Wat probeer ik mijzelf of hem nou eigenlijk te bewijzen? Dat hij en ik in dit dorp de meest aantrekkelijke schepsels zijn?

Wij zijn in dit dorp, dat volledig uit hoogbejaarden en yogamensen bestaat, de twee meest aantrekkelijke schepsels! Daarbij was deze jongen mij in mijn eigen woonplaats waarschijnlijk niet eens opgevallen. Ik ga proberen die overactieve mannenradar de komende dagen te negeren.

Heus.