Mini vakantiecolumn nr. 4

Hard snurken en stilzwijgen

Toch slaap ik niet direct. Ik hoor mijn yoga-buurman door de muren én door mijn Schrek-oordoppen snurken als een zeeleeuw en besluit dat dit een mooi excuus is om te mogen piekeren over hoe ik me voel. Daar ben ik al vrij snel uit; ik voel me een outsider. Maar dat moet gebaseerd zijn op uiterlijke kenmerken, want ik ben net gearriveerd en heb nog niemand gesproken. Ik voel me ineens een beetje schuldig. Want wie schreef voor deze website ook alweer de column 'Vrouw van de wereld', over vooroordelen gebaseerd op uiterlijk?

Exact, dat was ik.

Nee, dat ben ik óók.

Uiteraard heb ook ík gedachten bij personen die ik niet ken. Stiekem zou ik weleens iemand willen vragen om te checken of die gedachten kloppen;

“Zeg, klopt het dat jij een uitkeringstrekker bent die vallende horloges van vrachtwagens opvangt en deze doorverkoopt via Marktplaats, om er vervolgens een flatscreen-tv en een all-inclusive vakantie naar Turkije van te boeken?”.

Toch houdt iets me tegen om dat te doen. Fatsoen, waarschijnlijk.

(Sterker nog, ik ben momenteel godsgloeiende blij dat er iets van een uitkering bestaat, aangezien ik zelf tijdelijk tot de doelgroep behoor. Echter moest die uitkering mij door de strot geduwd worden en zit ik niet in de voortuin zelfgedraaide shag te roken. Ik rook namelijk niet en heb geen voortuin. Maar ik heb wel een hoge huur en een veel te lage uitkering doordat ik op eigen initiatief eerst minder dagen ben gaan werken. Totdat ik uiteindelijk toch de ziektewet in moest. Hoe het nu gaat? Fijn dat je het vraagt. Ik maak mij nuttig door vrijwel dagelijks te schrijven en keihard te vechten voor mijn gezondheid en tégen de bijbehorende geestelijke en lichamelijke klachten. Ook werk ik elke week bij mijn surrogaat oma'tje in de thuiszorg.)

Applaus!

Maar ik pieker nog even verder. Ik ben hier immers om mijzelf te vinden ofzoiets.

Goed, ik dénk dus dat ik hier een outsider ben, immers, niemand heeft het mij in mijn gezicht gezegd, (Du bist ein Ausenseiter!). Laat ik deze conclusie dan ook vooral op mijn eigen onzekerheid baseren. Al kunnen we niet om de verschillen tussen de anderen en mij heen.

<Piekerdepieker>

Ik heb geen behoefte om mij aan te sluiten bij deze gemeenschap en levensstijl.

Nee. Dat kleine beetje energie dat ik nog heb ga ik niet verspillen aan het dichten van een niet te dichten kloof. Als ze mij willen leren kennen, komen ze maar naar mij toe. Al klapte tot nu toe iedereen dicht als bleek dat ik (een soort) Engels spreek.

Dat zou ik ook doen als ik uit het land zou komen waar het tv-programma 'Idols' is omgedoopt tot 'Deutschland sucht den Superstar'.

Arrogant? Puh!

Ik zal je vertellen, als ik in 1912 geleefd had en stagiaire was geweest op de Titanic, dan was dat hele schip niet eens gezonken! Als er één iemand is die zich altijd verantwoordelijk voelt om het ijs te breken, dan ben ik dat wel.

Eigenlijk voel ik me overal verantwoordelijk voor. Maar laat dat nou net één van de redenen zijn waardoor ik nu in die uitkeringssituatie zit.

Also, also, also, ik besluit deze nacht op eigen beweging om een goede outsider te worden. Eentje met verve. Eentje die, in zijn eigen kleding, zijn eigen plan trekt. Ook al druist dat plan tegen het gedrag van alle andere mensen hier in.

Ik begin meteen de eerste 'ochtend'. Terwijl iedereen dagelijks vanaf 06:00 uur het yogamatje uitrolt om de ochtendzon te groeten, gebruik ik de tijd vóór de brunch om mij nog een paar keer om te draaien. Waar ik normaliter op vakantie alle plaatselijke delicatessen uitprobeer, pak ik hier tijdens de brunch alleen het herkenbare voedsel. Ik weiger die kannen met 'appelsap' aan te raken. Laat staan het over mijn eten te gooien.

Terwijl ik aan een droog broodje jam zit te knagen, lijken de anderen een beetje van de leg; zij scheppen namelijk exact hetzelfde warme eten op als gisteravond. Inclusief die zaden en smurrie.

Enfin, terwijl zij in een schriftje de laatste mantra’s bestuderen, bestudeer ik de laatste woontrends in de VT-Wonen.

Ik doe niet mee aan yoga, meditatie of mantrazingen, maar ga wandelen, zwemmen in een mineraalbad en laat me ayeurvedisch masseren met warme olie. Ik trek me terug op mijn kamer met een boek, zing zoetsappige liedjes van Whitney Houston of speel uit verveling (of eenzaamheid?) Tindertje met Sebastian, Thomas und Markus.

Uiteraard doe ik buiten mijn eigen programma om heus wel mijn best om een iets minder vreemde eend te worden; ik groet (vaak tevergeefs) de yogamensen die ik tegemoet loop. En waar ik een badhairday normaal gesproken zou verbergen onder een petje, trek ik hier een sjaal uit de kast en bind deze heel ayeurvedisch om mijn hoofd.

Een mens leert snel; vanaf vanavond eet ik de culinaire verrassingen niet meer in de massale eetzaal, maar op een bankje in de zon. Hier kan ik lekker onopvallend vloeken op alles wat er op mijn bord eten ligt te wezen. Ik kies er ook wel eens voor om naast iemand te gaan zitten hoor, alleen is dit 9 van de 10 keer de verkeerde persoon om mijn sociale vaardigheden op te botvieren. Bij die personen prijkt er namelijk een button met het uitnodigende woord: ‘SCHWEIGEN’ op het T-shirt.

Dankje Swami, welterusten.