Mini vakantiecolumn nr. 3

Het vluchtplan

Mijn DNA, dat ik op de laatste dag zelf van de wc en uit de wasbak moet poetsen, is totaal anders dan dat van de andere gasten. Daar hoef je geen ingewikkelde wangslijmtest voor af te leggen. Behalve qua uiterlijke kenmerken (lees: clownsbroeken, Crocs, vloekende kleuren, dof haar en steevast een kopje Yogithee in de hand), verschillen we ook van innerlijke kenmerken.

Daar kom ik tijdens het eerste avondmaal al direct achter. Ik schep wat herkenbare gestoomde groenten, gekookte groenten, rauwe groenten en gepureerde groenten op een bord met als highlight een knetterhard en droog geroosterd stukje stokbrood on the side. Als drinken worden er alleen verschillende soorten mineraalwater en thee geschonken. Niet dat ze het komen brengen hoor; je moet het zelf uit een thee- of watertank tappen. Er is geen ander vocht op dit terrein te drinken, dus ik moet er maar van genieten.

Ik loop verder langs de tafel met 'eten' en kijk verbaasd - maar met een pokerface die mijn angst en onzekerheid onmogelijk verraadt - om mij heen hoe fragile ogende mannen en vrouwen kommen en borden vól met onherkenbare zooi scheppen. Ze gooien er lepels met zaden en onherkenbare smurrie uit kannen overheen. Alsof ze nooit anders doen.

Ik slaak een opgeluchte zucht; ben ik even blij dat ik geen glas met die smurrie zojuist mijn slokdarm in heb gegoten. Ik dacht namelijk dat het appelsap was.

Maarja, ik ben dan ook een Ayeurvedische zuivervegetarische biologische leek.

Met mijn bordje gestoomde groenten, gekookte groenten, rauwe groenten en gepureerde groenten én het droge stukje stokbrood dat inmiddels al week is geworden van al het vocht, neem ik plaats aan een lange eettafel waaraan iets verderop een man zit te eten. Ik heb geen zin in contact. Vandaag niet. Teveel indrukken en een te onbestemd, maar naar gevoel.

De kat uit de boom kijken, daar heb ik behoefte aan en ik bouw een enorme muur om mij heen waar zelfs Duitsers niet door- of overheen komen. De harde stokbroodjes lijken me daar wel geschikt voor.

In dit 'hotel' eten de gasten samen. Veel mensen trekken dan ook naar elkaar toe. Een enkeling zondert zich af. Waarschijnlijk mantrazingend zonder de mond te bewegen..

Scheisse, ik voel me als enige Nederlandse in mijn skinny jeans met gympies tussen al die honderden krioelende raar uitziende Duitse yoga-ayeurvedamensen, een vreemde eend in de bijt. En ik ben hier waarschijnlijk ook nog eens de enige met het doel dat relax-vakantie heet.

Eenmaal terug op mijn muffe kamer voel ik een traan prikken, maar ik schud ‘m wild weg met mijn hoofd en begin aandachtig het vluchtplan op mijn slaapkamerdeur te bestuderen. Dat helpt een beetje.

Ik ben vast moe van de lange reis.

Ja, dat is het.