Column: Geen handvol, maar een land vol

En dan ben je van de ene op de andere dag weer vrijgezel. Je verruilt jullie, maar eigenlijk zijn, appartementje in het centrum van de bruisende binnenstad en 10 minuutjes bij je werk vandaan, voor een zolderkamertje bij je ouders buiten het centrum van een minder bruisend stadje, waar je er na 1 nacht logeren al achter komt dat je na jaren op jezelf wonen, geen zin hebt om je te verantwoorden wanneer je ’s avonds om 19.00 uur niet “Tegen het (fiets)verkeer in!”, met flikkerende fietslampjes, maar wel in een “Achterbuurt met enge honden!” een klein rondje wilt gaan hardlopen. En dus vertrek je de volgende dag, in goede vrede hoor, met een paar vuilniszakken onder de oksel naar het huis van je dementerende oma’tje nog verder van het centrum van de minder bruisende stad en richt je daar het kleinste slaapkamertje in met 1/100 van de spullen die je hebt. Of had.

Dat het vanaf hier 10 minuten fietsen, 30 minuten treinen en weer 20 minuten fietsen is om op je werk te komen, waar je op dat moment niet wordt betaald vanwege een dreigend faillissement, dat is natuurlijk kinderspel. Alle diëten kunnen overboord worden gegooid en mijn gehele garderobe trouwens ook, want deze nieuwe lifestyle brengt mij terug op mijn babygewicht van 10 jaar geleden. Iets tussen de 50 en 60 kg in en dan vanuit het midden gezien iets meer Femke Halsema dan Geert Wilders, zegmaar.

De keuze om naar mijn dementerende oma’tje te gaan, ik durfde immers zonder zicht op mijn welverdiende salaris geen huis te huren, was een goede. Zij kon, ondanks alle dagelijkse liefde, verzorging en aandacht van mijn ouders, immers wel wat oogjes in het zeil gebruiken. Na jaren van ‘Tafeltje-dek-je’ en een, voor ieders veiligheid afgesloten gaskraan bij het fornuis, dacht oma sinds mijn komst dat zij mijn ontbijt, lunch en avondeten moest bereiden en kwam ze mij ’s ochtends, ’s avonds en ’s nachts vragen wat ik wilde eten. Na een aantal van dit soort slopende nachten heb ik wat Post-its op de deur geplakt en de sleutel aan de binnenkant van mijn slot gestoken. Pijnlijk om je lievelingsoma bij wie je altijd voor alles terecht kon, die je met simpele dingen voor de gek kon houden en die een kinderlijk eigenwijze vorm van humor had, zo in verwarring te zien. Gelukkig wist ze nog wel het geruststellende advies “Geen handvol, maar een land vol” uit te brengen. Vijf keer.

Op één dag.

Goed. Het op de juiste tel inzetten van de Engelse Wals met mijn 10cm kortere danspartner, ging altijd prima. We werden zelfs ooit derde van de dansschool. Maar het beëindigen van een relatie vind ik altijd wat moeilijk. Want doe je het voor, tijdens of na de vakantie? Voor, tijdens of na de feestdagen? Immers, met het oog op Sinterklaas en Kerst heb je met jouw en zijn familie natuurlijk al maanden van tevoren lootjes getrokken, digitale verlanglijstjes ingevuld en maanden op een houtje zitten bijten om cadeautjes te kopen. Maargoed, deze Sinterklaas en Kerst (over Oud en Nieuw hebben we het later…), ‘vierde’ ik voor het eerst sinds jaren mét liefdesverdriet, maar zónder man aan mijn zijde. In plaats daarvan hees ik oma in een mooi pakje, lakte haar nagels Kerstrood en incasseerde ik het gedicht waarin mijn broer goed in zijn geheugen én in mijn exenlijst had gegraven, helemaal A.L.L.E.E.N.

Dat we dit jaar voor het eerst een dobbelspel deden en daardoor alle cadeautjes aan mijn eenzame, vrijgezelle, dak- én bijna werkloze, snotterende neus voorbij gingen, dat vond mijn moeder sneu.

Troostend schoof de lieve schat haar schroevendraaierset naar me toe.