Column: Vrouw Van De Wereld

“Wow, echt een vrouw van de wereld”, zegt collega A. tegen mijn moeder op het kinderdagverblijf waar zij beiden werken, als ik het pand net verlaten heb. Het pand dat overigens altijd naar een mix van poepluiers, rijstwafels en verdunde limonade ruikt. Juist. Een Vrouw Van De Wereld dus. Dat is hoe de meeste mensen mij zien. Ook al is mijn linkerschouder zojuist ondergespuugd met afgekolfde zure stollende moedermelk en heb ik op het toeristische Bali na, nog geen land buiten de Europese landsgrenzen bezocht. Wat maakt mij een vrouw van de wereld?

De verwachtingen van mensen om mij heen, denk ik. Die liegen er namelijk niet om:

“Jij komt altijd zo goed uit je woorden. Ook voor grote groepen. Jij kunt zelfs nog stront verkopen! Jij doet altijd van die leuke dingen op je werk. Jij kent zoveel bijzondere mensen. Van teevee enzo. Jij hebt zo’n leuke eigen kledingstijl, je ziet er altijd net even anders uit dan anderen. Je hebt altijd van die knappe vriendjes. Je kunt zo goed zingen. Jij kunt echt élk kapsel hebben! Je bent zo creatief. Je bent de slimste uit ons gezin. Je hebt zo'n bijzonder leven met al die showbizzdingen. Je staat altijd zo leuk op foto’s."

En: “Je bent zo’n sterke, grappige, mysterieuze, bijzondere vrouw.”

Vrouw?

Vrouw?

Het is dat ik al jaren menstrueer en in 80% van de gevallen naar het damestoilet ga en mij ‘dus’ een vrouw mag noemen, maar als ik mijzelf zonder make-up in mijn zebralegging en met mijn knalroze gelakte teennagels tegen mijn even zo roze kamerplant hoor praten met op de achtergrond de begintune van een jeugdsentimentele kinderserie, voel ik mij alles behalve een vrouw. Een meisje Plus. Zo voel ik me. Een meisje dat weet wat er te koop is in de wereld. En dan heb ik het niet over de nieuwste wimperverlengende mascara, maar over de tegenhangers van rozengeur en maneschijn en koetjes en kalfjes, zeg maar. Mijn huidje ziet er misschien uit als een perzik, maar is in de loop der jaren gepokt en gemazeld kan ik je vertellen.

Behalve uit een flink percentage water, bestaat mijn lijf inderdaad uit boeiende inhoud, maar ook uit een soms ongezonde dosis onzekerheid (én een antidepressivum, maar dat komt later). Veel mensen weten dan ook niet dat ik alleen ‘graag’ in groepen spreek wanneer ik voldoende over het onderwerp weet en eventuele moeilijke vragen kan doorschuiven naar een collega. Ik misschien wel stront kan verkopen, maar het hoopje niet zonder rode konen kan afrekenen, omdat ik dyslectisch ben, maar dan met cijfers. Ik zowel privé als op het werk onzekerheden voel en dagen heb dat ik na minstens 10 controlechecks en een paar ferme schouderklopjes of complimenten een (kort) moment van tevredenheid voel. Ik eerst 100 foto’s maak in de meest ongemakkelijke poses en dan net die ene eruit weet te pikken waar mijn oogwit witter lijkt, mijn tanden rechter, mijn armen slanker en mijn vriendin net ietsje lelijker. Ik bij 'al die' knappe en leuke mannen nog nooit het rustgevende gevoel heb gehad dat hij mijn ware Jakob was en dat ik mijn leven, zo tegen de 30 aanschurkend, heel anders had voorgesteld dan kinder-, auto- en werkloos, uitgeput en vrijgezel. En in het weekend in mijn eigen hippe kledingstijl (dat dan weer wel!) alleen op de bank zittend in 'mijn' gehuurde gezellige appartementje van 30m2 zonder balkon, maar mét gedeeld toilet. Alleen ja, omdat mijn gesettelde (handjevol) vriendinnen blut zijn, een bomvolle agenda hebben, of geen zin hebben om mee uit te gaan. Terwijl iedereen mojito’s, of koffie met een heel moeilijk uit te spreken naam uit een glas, lijkt te drinken met vrienden in een VIP-lounge van een hippe industriële must-be-tent 100 meter bij mij vandaan. Dat staat immers op hun Facebook, Twitter, Pinterest en Instagram.

Dan maar in mijzelf (loepzuiver) liedjes zingen terwijl ik al Tinderend en Whatsappend met een interessante columnist van een bekende vrouwenglossy (is ie echt single, of sta ik binnenkort voor lul in een van zijn columns?), chat en creatieve selfies maak van mijn 'welverdiende relaxte avond' op de bank en een éénpersoonsmaaltijd in de wokpan gooi.

En wat je dan aan die brains hebt? Niets.

Maar stel dat ik tóch af en toe een weekend mojito’s zou drinken met vriendinnen, in een hippe industriële tent, dan houd ik tenminste nog wat bruikbare hersencellen over.

Voor het échte leven.